ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ

Δεν θα μιλήσω για τους κατέχοντες υψηλές βαθμίδες της κρατικής εξουσίας. Γι’ αυτούς μιλάνε κάθε μέρα τα μέσα πληροφορήσεως.

Εδώ θα γίνει λόγος για τους δεσποτάδες, που καθένας τους κατέχει στην περιφέρειά του την ανώτατη εκκλησιαστική εξουσία.

Ο δεσπότης εκπροσωπεί το Χριστό, κηρύττει, χειροτονεί, προεξάρχει σε κάθε ακολουθία, διαχειρίζεται την πνευματική εξουσία, εξουσιάζει το εκκλησιαστικό χρήμα και τα ακίνητα, δικάζει ιερείς, συμμετέχει με τους άλλους δεσποτάδες στη διοίκηση της ελλαδικής Εκκλησίας και στην εκλογή μητροπολιτών, εκλέγεται αρχιεπίσκοπος και πατριάρχης, είναι ένας και μοναδικός στην επαρχία του.

Ενώ λοιπόν κατέχουν τόσο μεγάλη εξουσία και θα έπρεπε να είναι γενναίοι και άξιοι των περιστάσεων όταν διακυβεύεται η πίστη, όπως τους θέλει ο Χριστός, αυτοί, στην πλειονότητά τους, δεν είναι και τόσο γενναίοι στον έξω από τη μητρόπολή τους χώρο.

Ή ακριβέστερα, στους μεν κατωτέρους τους εμφανίζονται σκληροί και αναίσθητοι, στους δε ανωτέρους τους κόλακες και τιποτένιοι.

Σημειώνεται εδώ ότι η αναφορά είναι γενική και δεν στοχεύει σε κανέναν προσωπικώς.

Σε ορισμένες περιπτώσεις μητροπολιτών δεν συναντάται τέτοια σκληρότητα και αυθαιρεσία ούτε στις στρατιωτικές και αστυνομικές υπηρεσίες του παλιού καιρού.

Έναντι του πατριάρχου είναι δειλοί και ψοφοδεείς.

Τον καλούν στις μητροπόλεις τους, υποβάλλονται σε τεράστια έξοδα φιλοξενίας και προσφοράς δώρων, τρέχουν από πίσω του, τον χειροκροτούν, συμπεριφέρονται σαν στρατιωτάκια όταν τους μιλάει.

Είναι έτοιμοι να αρνηθούν και την πίστη τους ακόμη και να γίνουν παπικοί, επειδή ο πατριάρχης είναι παπικός, αρκεί να έχουν την εύνοιά του.

Επιδιώκουν την εύνοιά του όχι τόσο για τον εαυτό τους όσο για την προαγωγή του αρχιμανδριτικού κλοιού τους.

Ο πατριάρχης επισκέπτεται μητρόπολη της νότιας Ελλάδος και 30-40 δεσποτάδες από όλα τα διαμερίσματα τρέχουν να τον συμπαρασταθούν.

Δεν έχουν άδικο κάποιοι απλοί άνθρωποι που τους βλέπουν στους ναούς σε παράταξη κεφαλαίου Π που λένε· μήπως θα πληρώσουν τις βενζίνες και τα ξενοδοχεία;

Ας είναι καλά τα ταμεία της μητροπόλεως.

Ύστερα, αν δεν παραστούν, που θα επιδείξουν τις πανάκριβες και αστραφτερές στολές τους;

Για τα ουσιαστικά καθήκοντά τους μάλλον δεν νοιάζονται.

Αν η περιφέρειά τους γέμισε από αιρετικούς, καρφί δεν τους καίγεται.

Αν η νεολαία χάνεται, δεν κόπτονται.

Αν δεν ακούγεται λόγος Θεού στους ναούς, δεν ιδρώνουν.

Αν τα εκκλησιάσματα αραιώνουν, νοιάζονται μόνο διότι πέφτουν τα εισοδήματα.

Αν οι γάμοι διαλύονται και τα διαζύγια πυκνώνουν, δεν σκοτίζονται.

Αν οι εκτρώσεις πληθαίνουν, ρέγχουν.

Αν τα ναρκωτικά διακινούνται, αυτοί δεν κινούνται.

Αν οι φτωχοί υποφέρουν, αδιαφορούν.

Αν ο κόσμος το έχει τύμπανο, αυτοί το έχουν κρυφό καμάρι.

Αν η συμπεριφορά τους σχολιάζεται, αυτοί συνεχίζουν τη ζωή τους.

Αν οι κοσμικοί άρχοντες της επαρχίας τους είναι φαύλοι, αν τελούν πολιτικούς γάμους, αν διαφθείρουν το λαό, αν χρηματοδοτούν παγανιστικά κατάλοιπα, αυτοί δεν ενοχλούνται· εξακολουθούν να τους κολακεύουν και να τους αποκαλούν φίλους τους.

Αν υπάρχουν Χριστιανοί με άποψη, τους κυνηγούν.

Αν υπάρχουν χριστιανικά υποδείγματα, τα ζηλεύουν και τα υποτιμούν.

Αν οι γυναίκες γυρνούν γυμνές ή μπαίνουν στους ναούς με τα παντελόνια τους, αυτοί δεν χαλούν τη ζαχαρένια τους.

Εξάλλου δεν μιλούν οι ίδιοι με τον κόσμο, αυτοί πληροφορούνται τα του κόσμου από τους αυλοκόλακες, οι οποίοι χειρίζονται συνήθως καλά τη σπάτουλα και παρουσιάζουν τα πάντα ρόδινα και ευχάριστα.

Και έτσι όλα πάνε «καλά».

Αν τα εκκλησιαστικά πράγματα νοσούν στη χώρα μας, αυτοί παραδίδονται στο βαρούχειο.

Αν η χώρα μας μεταβάλλεται σε κοκτέιλ φύλων εθνών θρησκειών ηθών, δεν σεκλετίζονται.

Αν η Ορθοδοξία πουλιέται στον παπισμό, καμμία έννοια.

Αν το κράτος νομοθετεί αντιχριστιανικούς νόμους, δεν ενοχλούνται.

Αν τα θρησκευτικά εκβληθούν από τα σχολεία ή μετατραπούν σε θρησκειολογία ή γίνουν προαιρετικά, σιωπούν.

Αν δεσποτάδες κατηγορούνται για οικονομικές ατασθαλίες και για ηθικά σκάνδαλα, για μεν το πρώτο δεν καταψηφίζουν, για δε τα άλλα αμνηστεύουν και σιωπούν.

Αν η ουνία υπονομεύει την Εκκλησία, αυτοί χαριεντίζονται με τους ουνίτες.

Αν οι προτεστάντες έχουν καπελώσει τις βιβλικές εκδόσεις της αποστολικής διακονίας, δεν τους απασχολεί.

Αν οι υποψήφιοι για το αρχιερατικό αξίωμα είναι διαβεβλημένοι για μη ορθόδοξο φρόνημα ή για άτακτη ζωή, αυτοί τους προβάλλουν και τους ψηφίζουν.

Αν η αγανάχτηση του λαού ογκώνεται, αυτοί δεν χαμπαρίζουν.

Κανένας δεν μπορεί να τους κουνήσει εφόσον τα έχουν καλά με τον αρχιεπίσκοπο τον πατριάρχη και τους συναδέλφους τους μητροπολίτες.

Εξάλλου κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει.

Αν το ραδιόφωνο της εκκλησίας εκπέμπει κοσμικά τραγούδια, δεν πονοκεφαλούν.
Ίσως προκύψει εύλογο ερώτημα.

Μα δεν νοιάζονται για τίποτε; Έχουν πέσει στο νιρβάνα;

Όχι. Υπάρχουν και θέματα για τα οποία ενδιαφέρονται και μάλιστα πολύ.

Το πρώτο θέμα που τους καίει είναι τα λεφτά.

Κολακεύουν τους τοπικούς άρχοντες για να τους βάζουν στα κονδύλια της Ευρώπης και να «πέφτει» χοντρό χρήμα.

Περιφέρουν δίσκους.

Διενεργούν εράνους.

Φέρνουν «προσκυνήματα», για να περάσει ο λαός να τα προσκυνήσει και να ρίξει το ικανό.

Συνεργάζονται με τα ταξιδιωτικά γραφεία και διοργανώνουν εκδρομές στους αγίους τόπους και σε άλλα μέρη του εξωτερικού μη ορθόδοξα.

Δέχονται χρήματα από ιερείς μεγάλων ναών των πόλεων ή και απαιτούν και αρπάζουν.

Αλλάζουν τα αυτοκίνητά τους κάθε πενταετία με δαπάνες της μητροπόλεως.

Διαχειρίζονται τα ταμεία της μητροπόλεως χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.

Τραπεζώνουν τους πολιτικούς για να έχουν την υποστήριξή τους.

Τρέχουν στις ονομαστικές γιορτές των δεσποτάδων, τους κολακεύουν και δηλώνουν αλληλεγγύη στην κάστα.

Εκδηλώνονται υπέρ κάποιων πολιτικών κομμάτων και αναμιγνύονται απροκάλυπτα στις εκλογές βουλευτών νομαρχών δημάρχων κλπ.

Φέρονται δικτατορικώς σε όσους δεν τους κολακεύουν.

Όταν πρόκειται να υποστηρίξουν την εξουσία τους τονίζουν ότι ο επίσκοπος είναι εις τόπον Χριστού, και ότι, όπου ο επίσκοπος, εκεί και η Εκκλησία.

Όλα δικά τους, και τα μονά και τα ζυγά.

Περνούν καλά, οι άνθρωποι.

Και το λένε.

Δεσπότης είμαι και δεν θα περνώ καλά;

Όταν ερωτώνται για προκλητικές δαπάνες και πολυτέλεια, απαντούν.

Δεν είναι δικά μας.

Αυτοί είναι οι διάδοχοι του Χριστού.

Έτσι περνούσε και ο Χριστός.

Ακριβώς όπως και αυτοί.

Aπό το περιοδικό ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ