Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

ΕΙΚΑΖΟΜΕΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ, ΕΙΚΑΖΟΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ, ΕΙΚΑΖΟΜΕΝΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ (Εἰκαζόμενη Δημοκρατία;)




Λάβαμε καὶ δημοσιεύουμε ἕνα ἀκόμα ἐξαιρετικὸ ἄρθρο τῆς κ. Βαρβιτσιώτη.
Ἂν καὶ αὐτὸ δὲν πείσει τοὺς ὑπευθύνους νὰ ἀντιδράσουν ἄμεσα, καὶ κυρίως, τὴν Ἱερὰ Σύνοδο νὰ πάρει τὴν ὑποδεικνυόμενη Ὀρθόδοξη Πατερικὴ ἀπόφαση, τί ἄλλο πιὰ μποροῦμε νὰ περιμένουμε (ἀνθρωπίνως);


ΕΙΚΑΖΟΜΕΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ, ΕΙΚΑΖΟΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ,
ΕΙΚΑΖΟΜΕΝΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ
(Εἰκαζόμενη Δημοκρατία;)

Δάφνη Βαρβιτσιώτη, στορικς

«δο γ ποστέλλω μς ς πρόβατα ν μέσ λύκων·
γίνεσθε ον φρόνιμοι ς ο φεις κα κέραιοι ς α περιστεραί»(1)

Τν 12.10.1999, Διαρκς ερ Σύνοδος τς κκλησίας τς λλάδος, ποδέκτης –κα ατή, πως λοιπ λληνικ κοινωνία– μις πολύχρονης κστρατείας κατάσχετης γαπολογίας, μέσ τν Μ.Μ.Ε., πρ τς δωρες ργάνων σώματος, κα νς καταιγισμο διαπρύσιων πιστημονικν διαβεβαιώσεων περ τς γκυρότητας το «γκεφαλικο θανάτου», πεφάνθη, τι:
«… δωρε ργάνων το σώματός μας γι μεταμόσχευση εναι θεάρεστη πράξη γάπης κα θυσίας (…) Δι κα συνέστησε στος πιστούς Της ν γίνουν δωρητς ετε ν ζω (φ’ σον πρόκειται γι διπλ ργανα, πο φαίρεση νς δν ζημιώνει τν γεία το δότη), ετε μετ θάνατον, διαπιστωμένον μ τς τελευταες γγυήσεις τς πιστήμης».
Βοντες ν τ ρήμῳ: Τ ζήτημα εναι τι, δη π τ 1968, πότε πινοήθηκε «γκεφαλικς θάνατος», πάμπολλοι γκυροι πιστήμονες εχαν κφράσει σοβαρς ντιρρήσεις γι τν γκυρότητά του, τς ποες τεκμηρίωναν μ διάσειστα πιστημονικ δεδομένα. Ο ποκαλύψεις τους ατς συνήγειραν πληθώρα συνειδήσεων ν τν κόσμο. διαίτερα ξεγέρθησαν ο ρθόδοξες συνειδήσεις πού, ξετάζοντας τ στοιχεα κα ναλύοντάς τα βάσει τς ρθόδοξης-πατερικς θεολογίας, κατήγγειλαν τν «γκεφαλικ θάνατο» ς πρόσχημα γι τν θανάτωση το δότη, μ σκοπ τν “συγκομιδ” τν ζωτικν ργάνων του(2).
Πάντα, μως, περίσχυαν ατν ο ναφερόμενοι σ «πτωματικος δότες» γαπολογοντες ραστς το «.θ.», στος ποίους τ Μ.Μ.Ε. –συνεπικουρούμενα π τν βιομηχανία το κινηματογράφου– προσέφεραν κάθε δυνατ εκαιρία μονομερος πηρεασμο τς κοινς γνώμης.

Ναρκωμένοι Νεκροί: Προϊόντος τοῦ χρόνου, ο φωνς πόρριψης το «.θ.» πολλαπλασιάσθηκαν. Σήμερα, τ σκανδαλδες τοῦ «γκεφαλικο θανάτου», δι το ποίου φαιρονται –κατόπιν λικς νάρκωσης!– ζωτικ ργανα το “νεκρο” δότη, συνοψίζεται στς ξς δύο σύντομες, λλ συγκλονιστικς φράσεις πιφανν πιστημόνων:
«Τελικά, γκεφαλικ νεκρς εναι νας ρκετ νεκρς γι ν μπορε ν ταφε κα ταυτόχρονα νας ρκετ ζωντανς γι ν εναι δότης ργάνων, δηλ. νας ζωντανς νεκρός»(3). Καί, «Σημασία χει τι φαίρεση ζωτικν ργάνων π ναν δότη “γκεφαλικ νεκρό”, κείνη εναι πο σκοτώνει τν σθεν»(4).
Παρ’ λα τατα, πάνω σ’ ατ τ θικ κα ατρικ σαθρ βάθρο, τ καλυπτόμενο πιμελς π καταιγισμος γαπολογίας, οκοδομήθηκε ν τν κόσμο να τεράστιο πλέγμα μεταμοσχευτικν φορέων, δημοσίων κα διωτικν, δράση τν ποίων ποστηρίχθηκε π σχετικ νομοθετήματα.
Εκαζομένη γάπη: Στν λλάδα, στν νόμο περ δωρες ζωτικν ργάνων σώματος (Ν. 3984/ΦΕΚ150/27.6.2011) προστέθηκε ξ σου σκανδαλώδης Εκαζόμενη Συναίνεση το δότη, δι τς ποίας, π 1.6.2013, λοι νεξαιρέτως ο λληνες, κα ο πόγονοί τους, καθίστανται –ποχρεωτικς, π τς γεννήσεώς τους κα μέχρι το θανάτου τους– “γαπητικο” δωρητς ζωτικν ργάνων· παρ’ κτς ἐὰν ο διοι ( ο σκοντες τν πιμέλειά τους ο νόμιμοι συμπαραστᾶτες τους) ποβάλουν πισήμως ρνητικ Δήλωση στν θνικ ργανισμ Μεταμοσχεύσεων (Ε.Ο.Μ.).
Φυσικά, θέση το Ε.Ο.Μ. εναι τι: « Δωρε ργάνων μετ τ τέλος τς ζως ποτελε τν ψίστη μορφ θελοντικς προσφορς κα λτρουϊσμοῦ, μ μοναδικ κίνητρο τν νιδιοτέλεια, τν νθρωπισμ κα τν γάπη γι τν πάσχοντα συνάνθρωπο».
Εκαζόμενος Φυσικς Θάνατος: Γι τν Ε.Ο.Μ., δηλαδ (κα γι σους συμφωνον μ τ ριζόμενα π το Ν. 3984/2011, καί, φυσικά, γι σους τ περψήφισαν), μν «.θ.» ταυτίζεται μ «τ τέλος τς ζως» το νθρώπου (χωρς ν διευκρινίζεται τ πς, κριβς, πέρχεται τ «τέλος» ατό)· δ δι νόμου μετατροπ 10.000.000 μονομερς νημερωμένων λλήνων σ πρόβατα π σφαγ ξιδανικεύεται ς «ψίστη μορφ θελοντικς προσφορς κα λτρουϊσμοῦ».
Εκαζόμενη λευθερία: λοι, δηλαδή, ο προαναφερθέντες θεωρον παρκς δεγμα λευθερίας τ γεγονς τι, νόμος παρέχει σ 10.000.000 λλήνων πολιτν τν δυνατότητα ν ποβάλλουν ρνητικ Δήλωση δωρες ργάνων· καθ’ ν στιγμήν, πρ τς ψηφίσεώς του, λιγώτεροι π 100.000 (δηλ. ποσοστ μικρότερο τοῦ 1%) εχαν γίνει θελοντικς δότες.
πίσης, θεωρον παρκς δεγμα λευθερίας τν μονομερ κστρατεία (παρά)πληροφόρησης το λληνικο Λαο περ τς πιστημονικς γκυρότητας το «.θ.» κα πρ τς δωρες ζωτικν ργάνων σώματος.
Ἐπιπλέον, δν θεωρον δεγμα καταναγκασμο τν πνευματικ κβιασμό, πο ο διοι σκον σ ποιον θ πιθυμοσε ν προσυπογράψει τν ρνητικ Δήλωση, ταν κθειάζουν διθυραμβικ «τν νιδιοτέλεια, τν νθρωπισμ κα τν γάπη γι τν πάσχοντα συνάνθρωπο» σων δν τν προσυπογράψουν.
Τέλος, περιφρονον –μαζ μ τ δεδομένα τς πιστήμης– τν ρθόδοξη θέση τι, «Μ τν εσαγωγ τέτοιου νόμου πονομεύεται πλήρως λευθερία το νθρώπου»· διότι, « “εκαζομένη συναίνεση” βεβαιώνει τν ποδούλωση το νθρώπου σ δεολογίες, συστήματα, σφαλιστικς ταιρίες, ποικίλες κμεταλλεύσεις, γκλήματα κα λες τς κδηλώσεις μις πάνθρωπης κοινωνίας»(5).
Εκαζόμενη Παραχώρηση: Γι ν κατασιγασθε σάλος πο προκλήθηκε π τν Ν.3984/2011 κα εδικ π τν Εκαζόμενη Συναίνεση, τέθηκε ν σχύι τ ρθρο 55, παρ. 4 το Ν. 4075/ΦΕΚ.89/11.4.2012, πο καθιστ ναγκαία τν συναίνεση τς οκογένειας το νήλικα «γκεφαλικ νεκρο» δότη, κόμη κα ν ατς «εκάζεται» τι συναινε (δηλαδή, κόμη κα ν ατς δν εχε καταθέσει ρμοδίως κα γκαίρως ρνητικ Δήλωση).
Κατόπιν τούτου, Ε.Ο.Μ. δικαιοται ν διατείνεται τι: «μ τν σχ τς Εκαζόμενης Συναίνεσης, διασφαλίζεται, μέσ τς δυνατότητας “ρνητικς δήλωσης”, ρνηση το πολίτη ν γίνει δότης ργάνων, γεγονς πο μ τν σχύουσα νομοθεσία τς δηλούμενης συναίνεσης (κάρτα δωρητή), δν διασφαλιζόταν, καθς δωρε ργάνων το κλιπόντος, παφιόταν στν πόφαση τς οκογένειας». «Παρόλα ατά, οδέποτε στν λλάδα κα σ λες τς χρες πο πραγματοποιονται μεταμοσχεύσεις κάτω π σχυρ νομικ πλαίσια κα νεξαρτήτως νομοθετημένου τρόπου συναίνεσης, δν χουν ληφθε μοσχεύματα π ποβιώσαντα δότη, χωρς τ συναίνεση τς οκογένειάς του».
Εκαζόμενη Λογική: φο, λοιπόν, «νεξαρτήτως νομοθετημένου τρόπου συναίνεσης» –δηλαδή, ετε μ τν κάρτα δωρητή, ετε μ τν Εκαζόμενη Συναίνεση– βούληση το δότη περιφρονεται κα τν τελικ πόφαση παίρνει οκογένεια, πς δικαιολογε λογικς Ε.Ο.Μ. (κα ο νομοθετοντες) τν δι νόμου καταναγκαστικ μετατροπ λων τν λλήνων κα τν πογόνων τους, σ δωρητς ζωτικν ργάνων σώματος;
Εκαζόμενος νθρωπισμς/Χριστιανισμός: Προφανς, τόσο δυνατ κα νιδιοτελς εναι γάπη τν πέρμαχων το «.θ.» πρς τος μέλλοντες λπτες, στε ν θεωρον νθρωπιστικ/χριστιανικ τν δι νόμου πιβολή του στ σύνολο το λληνικο Λαο· λλ κα τν δι νόμου, κατ παραχώρηση (πιθανῶς προσωρινή), μετάθεση λου τοῦ βάρους τς εθύνης –π σους νομοθετον κα σους φαιρον τ ζωτικ ργανα τν δοτῶν– στς ψυχικ καταρρακωμένες, λλ κα μονομερς πληροφορημένες, οκογένειές τους.
Εκαζομένη φέλεια: δ γείρεται κα να λλο ζήτημα. Φαίνεται τι, στν Θαυμαστ Νέο Κόσμο τν περασπιστν το «.θ.», λοι χουν οκογένεια· κα μάλιστα, οκογένεια συγκροτημένη, πολυμελ (στε να, τουλάχιστον μέλος της ν βρίσκεται πάντα στν λλάδα κα ν τελε ν γρηγόρσει)· οκογένεια καλς πληροφορημένη, κοινωνικς κα ατρικς δικτυωμένη κα χωρς δυσλειτουργίες (ετε λόγω διαφωνιν, ετε λόγω ψυχολογικν προβλημάτων, ετε λόγω μειωμένου καταλογισμο, ετε λόγω πλήρους ξαθλίωσης κ.λπ.).
Μ λλα λόγια, στν δεατό τους κόσμο, δν πάρχουν οτε ρφαν σ δρύματα, οτε νεογέννητα πο γκαταλείπονται στ μαιευτήρια σ κάδους πορριμμάτων, οτε νθρωποι μόνοι, γκαταλελειμμένοι. Δν πάρχουν παιδι μ δηλωθέντα στς ρχές· οτε νθρωποι μ μνησία, νοια, θύματα γκεφαλικν τροχαίων, στεγοι, πο δν φέρουν ταυτότητα (γηγενες λαθρομετανάστες).
πίσης, δν πάρχουν τομα ( οκογένειες, σκοντες πιμέλεια πιτροπεία) πο χουν μονομερ –καί, συνεπς λλιπνημέρωση περ το «.θ.», ποὺ δυνατον ν μπλακον σ δικαστικος γνες· οτε πάρχουν κληρονόμοι διάφοροι νυπόμονοι.
Εκαζόμενη Πραγματικότητα: Στν δική τους πραγματικότητα, δν προσμετρνται ο «ξιοθαύμαστες περιπτώσεις νθρώπων, πο ν χαρακτηρίσθηκαν ς “γκεφαλικς νεκροί”, τελικς πέζησαν»(6).
Δν πάρχουν, δηλαδή, οτε λανθασμένες, οτε «λανθασμένες», διαγνώσεις «.θ.». Οτε πάρχουν χαριστικς προτεραιότητες, οτε πληστοι κα δίστακτοι νθρωποι, οτε πικίνδυνα κυκλώματα, οτε δυνατότητα παρεμβάσεων στος λεκτρονικος πολογιστς (που καταχωρονται σειρ προτεραιότητας τν ληπτν κα ο ρνητικς Δηλώσεις), οτε πιθανότητες σφαλμένων χειρισμν τους, πώλειας δεδομένων τους.
πίσης, στν ζηλευτ κόσμο τους, ποκλείεται ν πάρξουν διοτελες λήψεις “γερασμένων” μοσχευμάτων π λικιωμένους δότες. Κατ συνέπεια, ο πέρμαχοι το «.θ.» δν μερίμνησαν ν τεθε, στν νόμο, ριο λικίας πέραν το ποίου ν παγορεύεται ρητ λήψη ζωτικν ργάνων.
Τέλος, σ ατν τν τέλειο κόσμο τους, δν φθάνουν ο φωνς σων προτείνουν «ν πιτραπε νομοθετικ γοραπωλησία νθρωπίνων ργάνων», οτε σων υοθετον «τν ποψη τι τ ργανα τν λλήνων ποτελον θνικ κεφάλαιο”»(7), οτε κα τ περ διεθνν κυκλωμάτων μπορίας ργάνων.
Εκαζόμενη Θεραπεία: Τν 13.4.2011, μάδα διαπρεπν λλήνων πιστημόνων, δνοικτς πιστολς της πρς τ τότε μέλη το Κοινοβουλίου, ξέφρασε φόβους τι, μεταξ δύο βαρέως σθενούντων, ο Μονάδες ντατικς Θεραπείας –«ο ποες νεπαρκον γι τν κάλυψη τν ναγκν»– θ προτιμήσουν ατν πο εκάζεται τι συναινε στν φαίρεση τν ζωτικν ργάνων του, γκαταλείποντας τν μ συναινοντα στν μορα του.
Σήμερα, πο ο ναπομείνασες Μονάδες ντατικς Θεραπείας εναι κόμα λιγώτερες, ο φόβοι ατο εναι πλέον τελείως βάσιμοι· διότι, σ ντίθεση μ τν συναινοντα, πο δηγεται σ βέβαιο θάνατο –μις κα εναι βέβαιο τι θ προτιμηθε π τς ν λόγ Μονάδες–, ατς πο γκαταλείπουν στν μορα του θ μπορε, τουλάχιστον, ν λπίζει στ θαμα.
Εκαζόμενοι ρθόδοξοι: Σήμερα, στος πέρμαχους το «.θ.» χουν προστεθε κα λλοι ρθόδοξοι θεολόγοι, κληρικο κα εράρχες, ς μ φελον. Μήπως τ «λισθηρὸν τῆς διανοίας» τους χει πηρεασθε π μ ρθόδοξα συστήματα σκέψης, πως π.χ. οκουμενισμός, διεθνισμός, μεταπατερικ θεολογία κ.λπ.; Διότι, σο ατ τ συστήματα σκέψης πομακρύνονται π τν ρθοδοξία –διαστρεβλώνοντάς την, καταργώντας την–, τόσο σβήνουν, μέσα σ σους τ νστερνίζονται, τν πίστη τους πρς τν Τριαδικ Θε κα τν γάπη τους πρς τν νθρωπο, χωρς ο διοι ν τ συνειδητοποιον.
Εκαζόμενη κεραιότητα: Πς λλοις μπορε ν ξηγηθε τ γεγονς τι, ν ο προαναφερθέντες ατοπροσδιορίζονται ς ρθόδοξοι, πείθοντας τ ποίμνιο τι εναι «φρόνιμοι ς ο φεις κα κέραιοι ς αἱ περιστεραί»…
α) γαπον πιλεκτικ (διότι μεριμνον γι τν λήπτη, ν θεωρον τν δότη ναλώσιμο)·
β) παρερμηνεύουν διαστρεβλώνουν παραλλάσσουν καινοδιαθηκικ /κα πατερικ κείμενα, πικαλονται ψευδς νύπαρκτες ρθόδοξες πηγές·
γ) ποδέχονται τν «.θ.» ς φυσικό, γνοώντας τν πληθώρα πιστημονικν κα θεολογικν δεδομένων·
δ) δν ντιμετωπίζουν τν θάνατο ς Μυστήριο·
ε) ποκλείουν τελείως τν πιθανότητα σφαλμένης διάγνωσης «.θ.», καλον τν πιστ «ν τν ξεπερν (!!!) χοντας πόψη του τ σχετικότητα ζως κα θανάτου» (!!!)·
στ) γνοον κα λους τοὺς λλους προαναφερθέντες κινδύνους (πο μως εναι πολ παρκτοί)· τέλος,
ζ) ποκλείουν τν πέμβαση το Θεο στν ζω το νθρώπου, δηλαδή, τ θαμα.
Περισσότερο πείθουν τ κροατήριό τους σοι πορρίπτουν σθεναρς μόνον τν Εκαζόμενη Συναίνεση· διότι, σθεναρ ρνησή τους ντυπωσιάζει τν μονομερς πληροφορημένο λληνικ Λαρθόδοξο κα μή–, ποος τν ρμηνεύει ς διάσειστη πόδειξη τς κεραιότητάς τους, καί, συνειρμικά, ς διάσειστη πόδειξη τς γκυρότητας το «.θ.», τν ποον ατο –ο κέραιοι– ποδέχονται ς φυσικό.
«Δι τς γάπης Δουλεύετε λλήλοις»(8): στιαζόμενοι στ γαπολογικ μέρος τς δωρες ζωτικν ργάνων, ο συγκεκριμένοι “ρθόδοξοι” καλλιεργον στ κροατήριό τους τν ψευδαίσθηση τι θ εναι δη βιολογικ νεκρός, ταν θ το φαιρεθον (μ λικ νάρκωση) τ ζωτικά του ργανα· λλ κα τι, διος δν θ χαθε τελείως, πειδ τεμάχια το σώματός του θ ξακολουθον ν λειτουργον μέσα στν λήπτη στος λπτες (ν, σύμφωνα μ τος Πατέρες τς κκλησίας, ψυχ διαχέεται σ λο τ σμα).
Παρουσιάζοντας τν συγκεκριμένη δωρε ς «πέρτατη προσφορ κα γάπη» το δότη πρς τν πάσχοντα συνάνθρωπό του, συγκρίνουν τν δότη μ τν Καλ Σαμαρείτη. ποσιωπον, μως, τν ξς καταλυτικ “λεπτομέρεια”: τι, στν παραβολ το δίου το Κυρίου μν ησο Χριστο, Καλς Σαμαρείτης πιζ τς προσφορς κα γάπης πο πέδειξε πρς τν μιθαν συνάνθρωπό του.
Εκαζομένη Σωτηρία: λλοι, πάλι, διαβεβαιώνουν τ κροατήριό τους τι, δωρε το ατή, πο σζει λλες ζωές, εναι εάρεστος στν Θε καί, ς κ τούτου, σζει τόσο τν ψυχ το δότη, σο κα τν ψυχ τς οκογένειάς του, πο δίνει τν γκρισή της.
Παραλυμένο π ατν τν βομβαρδισμ γαπολογίας κα π τ κρος πο περιβάλλει τος συγκεκριμένους “ρθόδοξους”, τ κροατήριό τους –κατ’ οσία τελείως ποίμαντο– δυνατε ν ντείπει σ’ ατος τ ξς πλό:
φο, πως τ διαβεβαιώνουν, ταν θ το φαιρονται τ ζωτικά του ργανα, δότης θ εναι πλέον νεκρός, προσφορ στν ποίαν τν ξωθον θ «στερεται το χαρακτρα τς γάπης, φ’ σον ατ δν το στοιχίζει τίποτε, γιατί προσφέρει χρηστα γι’ ατν ργανα, δν στερεται, οτε θυσιάζει κάτι χρήσιμο γι τν αυτό του»· καί, πομένως, τι ξωθον τν δότη ν πιτελέσει «πράξη συμφεροντολογική, διοτελ κα γωιστική, διότι περιμένει μοιβς κα νταπόδοση κ μέρους το Θεο»(9), ν Θες δν ξαγοράζεται.
Τ πλέον παραπλανητικό, μως, εναι τι, συγκρίνουν τν θυσία το δότη μ τν Σταυρικ Θυσία το Κυρίου μν ησο Χριστο, ς ἐὰν ατς ( δότης) ν χει τν θεία φύση κα τν σωτηριολογικ ξουσία κείνου(10).
«Δαιμονισμένη», Ψευδόμενη γαπολογία; σχέτως τς προέλευσής τους, πάντως, ο γαπολογίες πο κρύβουν τν πλήρη λήθεια περ το «.θ.», πενθυμίζουν τν πισήμανση το π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου τι, «κόμα κα κουβέντα περ γάπης εναι δαιμονισμένη, πολλς φορές, ν κρύβει τν λήθεια (τν περ ζως λήθεια)»(11).
Εκαζόμενη γκυρότητα: λλά, ο γαπολογοντες πέρμαχοι το «.θ.» κρύβουν κα τν μόνη λήθεια πο θ κύρωνε ατομάτως τν γκυρότητα το «.θ.» στν συνείδηση λων, ρθοδόξων κα μ τι, δηλαδή, χι μόνον δν πάρχει ατρικ μοφωνία στ πς προσδιορίζεται «.θ.», λλ πάρχουν «πολλς –πάνω π 30– διαφορετικς σειρς κριτηρίων προσδιορισμο» του!(12).
Τελευταίως, μάλιστα, κρύβουν κα να πιπλέον στοιχεο: τι, ἐὰν ξελιχθον περισσότερο τ ξενομοσχεύματα κα τ βιοτεχνικ ργανομοσχεύματα (ς ποκατάστατα τν προσφερομένων ργάνων γι τς μεταμοσχεύσεις), «.θ.» νδέχεται κα “ν ξεχασθε λοτελώς(13).
Πατερικ Περ Ζως λήθεια: Σήμερα πλέον, τν νο κα τν καρδι λων τν νημερωμένων ρθοδόξων καταυγάζει πατερικ περ ζως λήθεια τι: «τ σμα κα ψυχ πάρχουν “ξ κρας συλλήψεως”. Συνεπς τ μβρυο εναι πλήρης νθρωπος, κ ψυχς κα σώματος, κα πρν π τν σχηματισμ κα τν λειτουργία το γκεφάλου. Ατ καταδεικνύει τι, χι μόνον γκεφαλικς θάνατος, λλ κα παντελς λλειψη το γκεφάλου, δν συνεπάγονται τι εὑρισκόμενος στς καταστάσεις ατς νθρωπος παύει ν εναι μψυχο κα ζωνταν ν»(14).

Πατερικ λήθεια κα Διοικοσα κκλησία: Οτως χόντων τν πραγμάτων, τ χριστεπώνυμο πλήρωμα τς κκλησίας ναμένει π τν σεβαστ Δ.Ι.Σ. δύο τινά:
Πρτον: τν ρητ πόρριψη το «γκεφαλικο θανάτου», ς τεχνητο κα ποβολιμαίου κατασκευάσματος, πο πιφέρει τν θάνατο το δότη· κα
Δεύτερον: τν ρητ πόρριψη τς Εκαζομένης Συναίνεσης, χι μόνον διότι «συναίνεση πο εκάζεται δν εναι συναίνεση»(15), λλ διότι, δι’ ατς, κυρώνεται ερότητα το νθρώπινου προσώπου 10.000.000 λλήνων (κα τν πογόνων τους), καταργεται λευθέρα βούλησή τους κα διακυβεύεται μία κα μόνη ζωή τους.
Μι τέτοια πόφαση τς Δ.Ι.Σ. θ εναι δύνατο ν γνοηθε π τ πολιτικ κόμματα πο ερίσκονται, σήμερα, στ Κοινοβούλιο· εδικ ν τος τονίσει τι, μέχρι τν 1.6.2013, πομένουν λιγώτερο π 45 μέρες γι ν καταργήσουν τν διάταξη περ Εκαζόμενης Συναίνεσης, πο τόσο καταρρακώνει ατν καθ’ αυτν τν λευθερία το νθρώπου κα τν οσία τς δημοκρατίας.
Εκαζόμενη Δημοκρατία; Μι τέτοια πόφαση τς Δ.Ι.Σ. θ θετε τ κόμματα το Κοινοβουλίου νώπιον τν εθυνν τους· πόσο μλλον ταν τ περισσότερα ξ ατν κατακεραυνώνουν κάθε εδος λοκληρωτισμο κα διατυμπανίζουν τν γάπη τους γι τν δημοκρατία· ν λα νεξαιρέτως διασαλπίζουν τν διαπρύσια γάπη τους ετε πρς τν νθρωπο, γενικς, ετε πρς τν λληνικ Λαό, εδικώτερα.
Ἐὰν τ κόμματα γνοήσουν τν πόφαση τς Δ.Ι.Σ. ( ν φήσουν τν πρωτοβουλία κατάργησης τς διάταξης περ Εκαζόμενης Συναίνεσης σ κόμματα πο μειοψηφον, στε ατ ν καταψηφισθε· ν πιτρέψουν ν τν πικαλύψουν λλα γεγονότα), τότε θ χουν κόψει κα τ τελευταο νμα πο στηρίζει τν ψευδαίσθηση Δημοκρατίας –λλ κα τ δια, ς λειτουργούς της– στν μεταμνημονιακ λλάδα.
Εκαζόμενη Σχετικότητα: ς φορες ξουσίας – θρησκευτικς κα πολιτικς, ντιστοίχως– Διοικοσα κκλησία κα Κοινοβούλιο πρέπει ν συνειδητοποιήσουν τι, τ ν ποφασίζουν μ γνώμονα τν «σχετικότητα ζως κα θανάτου» τν π’ ατν ξουσιαζομένων, συνιστ ατοϋπονόμευση, κα μάλιστα, σ πίπεδο πολ βαθύτερο τοῦ θρησκευτικο κα το πολιτικο.
ξ λλου, συμβουλ το σοκράτους, «Μηδεν τν συμφορν νειδίσης. Κοιν γρ τύχη κα τ μέλλον όρατον», χει διαχρονικ σχ κα πευθύνεται πρς λους –νθεους κα θεους, φτωχος κα πλούσιους, ξουσιαζόμενους κα ξουσιαστές.

____________________
1. Ματθ. 10, 16.
2. Τὸ παρὸν ἄρθρο ἔρχεται ὡς συνέχεια ἄλλου, μὲ τίτλο «”Ἐγκεφαλικὸς θάνατος”: Ὁ Ἔσχατος Πειρασμός», τῆς ἰδίας, ποὺ δημοσιεύτηκε στὶς 24 Ιουν 2011 στὸ http://aktines.blogspot.gr/2011/06/blog-post_4265.html. Ὅλα τὰ ἀποσπάσματα ποὺ παρατίθενται ἔχουν μὲν πολυτονισθεῖ, ὅμως διατηροῦν τὴν στίξη τῶν πρωτοτύπων. Ὅπου ὑπάρχουν ἔντονα στοιχεῖα, αὐτὰ εἶναι δικά μας.
3. “Διασώζεται ὁ ἐγκεφαλικὸς θάνατος;”, κ. Ἐμμ. Παναγοπούλου, FACS, Αμ. Επ. Καθ. Χειρουργικῆς, τ. Συν/τὴ Δ/ντὴ Κλινικῆς Νοσοκομείου «Ἅγιος Σάββας», στὴν ἡμερίδα τῆς Ἱ. Μ. Γλυφάδας τῆς 11ης.3.2012.
4. «Ὁ λεγόμενος “Ἐγκεφαλικὸς Θάνατος” Εἶναι Πραγματικὸς Θάνατος;», κ. Ἀθ. Ἀβραμίδη, Καρδιολόγου Καθηγητοῦ Παθολογίας Παν/μίου Ἀθηνῶν, στὴν ἡμερίδα τῆς Ἱ. Μ. Γλυφάδας τῆς 11ης.3.2012.
5. «Ἡ “εἰκαζόμενη συναίνεση” στὶς Μεταμοσχεύσεις», Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεου.
6. Μεταμοσχεύσεις καὶ Ἐκκλησία, Ἀθ. Ἀβραμίδη, Καρδιολόγου Καθηγητοῦ Παθολογίας Παν/μίου Ἀθηνῶν, ἐκδ. ΤΗΝΟΣ, 2007.
7. «Ἐγκεφαλικὸς θάνατος» καὶ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ ΟΡΓΑΝΩΝ, ἰατρικὴ καὶ φιλοσοφικὴ θεώρηση, κ. Κ. Καρακατσάνη, Καθηγητοῦ Πυρηνικῆς Ἰατρικῆς τῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ., 3ης Ἔκδ. Βελτιωμένη καὶ Ἐπηυξημένη, Θεσ/κη 2008.
8. Γαλ. 5, 13.
9. «Πρὸς τὸν Ἱερὸν Κλῆρον καὶ τὸν Φιλόχρηστον Λαὸν τῆς Μητροπολιτικῆς Περιφερείας του», Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ.
10. Κατηχητικὴ ὁμιλία τοῦ π. Κωνστ. Στρατηγόπουλου, τὴν 28η.2.2002.
11. Βλ. ἀνωτ..
12. “Διασώζεται ὁ ἐγκεφαλικὸς θάνατος;”, Εἰσήγησ κ. Ἐμμ. Παναγοπούλου.
13. «Ὁ λεγόμενος “Ἐγκεφαλικὸς Θάνατος” Εἶναι Πραγματικὸς Θάνατος;», κ. Ἀθ. Ἀβραμίδη.
14. «Πρὸς τὸν Ἱερὸν Κλῆρον καὶ τὸν Φιλόχρηστον Λαὸν τῆς Μητροπολιτικῆς Περιφερείας του», Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ.
15. Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς κ. Νικολάου, Προέδρου τῆς Ἐπιτροπῆς Βιοηθικῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ μέλους τοῦ Ε.Ο.Μ.