Αποκάλυψη του Ιωάννου Ερμηνεία ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΙΟΥ εις την Απακάλυψη 2η συνέχεια αποτην 6η Ομιλία που έγινε στην Λάρισα 23-11-1980

δημοσιευμα        εφημεριδοσ:   αγωνασ  α.φ. 197       http://www.agonas.org/

Αποκαλυψη  του  αγιου Ιωαννου του θεολογου

«Καὶ ἐγενόμην νεκρός, 

καὶ ἰδοὺ ζῶν εἰμι».

Aποκάλυψις 1.18 

Ερμηνεία  ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΙΟΥ εις την Απακάλυψη 2η συνέχεια αποτην 6η Ομιλία που έγινε   στην Λάρισα 23-11-1980 

Δηλαδή: Θά ’ρθεῖ ὁ Μεσσίας· θά ’ρθεῖ μέ χάρη. Θά Τόν δοῦν οἱ ἄνθρωποι. Ποιοί ἄνθρωποι; τῆς Παλαιστίνης. Θά Τόν περιφρονήσουν· θά γελάσουν. Θά ἀντιληφθοῦν ποιός εἶναι μετά· μέ τό Πάθος πάνω στόν Σταυρό καί τά σημεῖα τοῦ Σταυροῦ καί τήν Ἀνάσταση. Τότε θά κτυποῦν τό κεφάλι τους. Ἀλλά αὐτό εἶναι μία μικρογραφία τοῦ τί θά γίνει στό τέλος τῆς Ἱστορίας. Ἀκοῦστε το πῶς.

Θυμᾶστε ὅτι ὅταν ὁ ἑκατόνταρχος εἶδε τόν σεισμό, εἶδε τόν σκοτισμό τοῦ ἡλίου, εἶδε, εἶδε ὅ,τι εἶδε, καί ἄκουσε τούς λόγους τοῦ Ἰησοῦ –μεγαλειώδεις οἱ λόγοι πάνω στόν Σταυρό! «πάτερ, ἄφες αὐτοῖς, οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι.» καί λοιπά καί λοιπά– εἶδε πόσο ἄκακος ἦταν ὁ Ἰησοῦς –οὔτε καταριοῦνταν οὔτε ἔβριζε, οὔτε τίποτα, ἀπό τούς φρικτούς πόνους τοῦ Σταυροῦ– καί τότε εἶπε: «ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς ἦν οὗτος»¹², πραγματικά Αὐτός εἶναι παιδί τοῦ Θεοῦ! Τά δέ πλήθη πού εἶχαν βρεθεῖ ἐκεῖ στόν Σταυρό, μᾶς σημειώνει ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς, 23 κεφάλαιο, «τύπτοντες ἑαυτῶν τὰ στήθη ὑπέστρεφον» ¹³, χτυπῶντας τά στήθη τους, μέ γροθιά χτυποῦσαν τό στῆθος καί ἐπέστρεφαν· δηλαδή ἦταν ἕνα δεῖγμα μετανοίας· «Τί κάναμε!... Ποιόν σταυρώσαμε!...». Αὐτό ἤτανε μία μικρογραφία –ὁ Ἰσραήλ δέν πίστεψε– μιά μικρογραφία πῶς ἦρθε κατά τήν πρώτη Του παρουσία, καί πῶς ἐκεῖνοι πού εἶδαν ποιός ἦταν ἄρχισαν νά κόπτονται.

Ἔ, λοιπόν, ἀγαπητοί· λέει τώρα ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «Ὅταν θά ξανάρθει ὁ Χριστός» –θά ’ρθεῖ βεβαίως «μετὰ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ»· ἡ προφητεία τοῦ Δανιήλ– «καὶ» τότε «ὄψεται αὐτὸν πᾶς ὀφθαλμὸς», θά Τόν δεῖ κάθε μάτι, «καὶ οἵτινες αὐτὸν ἐξεκέντησαν». Ἐκεῖ τό κείμενο δέν ἔχει κόμμα· βάζουμε ἕνα κόμμα, γιά νά καταλάβουμε τό νόημα. Καί ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι Τόν ἐλόγχισαν θά Τόν δοῦν. Καί τότε αὐτοί πού Τόν ἐλόγχισαν «κόψονται», θά χτυποῦν τό στῆθος τους, «ἐπ’ αὐτὸν», γιά λογαριασμό Του, γιά λογαριασμό τους, ἀλλά βλέποντας Αὐτόν. «πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς.»¹⁴  Ποιές εἶναι τώρα ὅλες αὐτές «οἱ φυλές τῆς γῆς»; Εἶναι, ἀγαπητοί μου, ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα.

Στήν μικρογραφία, στό πρῶτο πλάνο πραγματώσεως τῆς προφητείας τοῦ Ζαχαρίου, ἔχουμε τίς δώδεκα φυλές τοῦ Ἰσραήλ· στό δεύτερο πλάνο ἔχουμε ὁλόκληρη τή γῆ, ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη.

Εἶναι πολύ χαρακτηριστικό ὅτι θά δοῦν Ἐκεῖνον πού «ἐξεκέντησαν», Ἐκεῖνον πού ἐλόγχισαν! Βέβαια ἱστορικά εἶναι γνωστό ὅτι Τόν ἐλόγχισε τόν Κύριο μόνο, ἄν θέλετε, ὁ Κεντυρίων· ἕνας ἄνθρωπος Τόν ἐλόγχισε. Φυσικά ἦταν στά καθήκοντά του νά διαπιστώσει τόν θάνατο τοῦ ἐκτελεσθέντος· ὅλα αὐτά ὅμως διότι οἱ Ἑβραῖοι ἤθελαν νά καταδικασθεῖ.

Ὅμως τί σημαίνει τώρα ὅτι «θά Τόν δοῦν ὅλοι ἐκεῖνοι πού Τόν ἐκέντησαν», δηλαδή Τόν ἐλόγχισαν; Ἐκεῖνοι οἱ κάποιοι;... Ἐδῶ λέει «ὅλοι ἐκεῖνοι, ἀπ’ ὅλη τή γῆ»! Εἶναι ἐκεῖνοι πού ἀρνήθηκαν τόν Ἰησοῦ Χριστό! Πού δείχνει, ἀγαπητοί, ὅτι ἐκεῖνος πού ἀρνεῖται τόν Χριστό, λογχίζει τόν Χριστό!...

Καί γιά νά πῶ ἕνα ἄλλο –καί δέν εἶναι σχῆμα λόγου· δέν εἶναι σχῆμα λόγου– θά σᾶς πῶ δυό παραδείγματα· τό ἕνα εἶναι ἀπό τόν ἀπόστολο Παῦλο, τό ἄλλο ἀπό τήν Παράδοση –ἐπειδή αὔριο ἔχουμε τήν γιορτή τοῦ ἁγίου Πέτρου Ἀλεξανδρείας.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει στούς Φιλιππησίους: «Λυπᾶμαι γι’ αὐτούς, ″ὧν ὁ θεὸς ἡ κοιλία″¹⁵ , πού ἔκαναν τήν κοιλιά τους θεό, ἤτοι τίς ἡδονές. Χριστιανοί· ἀλλά ἔκαναν θεό τους τίς ἡδονές! «Οἱ ὁποῖοι –προσέξτε αὐτήν τήν φράση– ἀνασταυρώνουν τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ»¹⁶ , δηλαδή ξανασταυρώνουν!... Εἶναι τό ἴδιο μέ τό «ἐξεκέντησαν»· εἶναι τό ἴδιο!

Ὥστε λοιπόν τί θά πεῖ «θά δῶ τόν Χριστό ὅταν θά ’ρθεῖ, πού ἐγώ πῆρα μέρος στόν λογχισμό Του»; Ὅταν θά ἔχω ἀρνηθεῖ τήν θεανθρώπινη φύση Του –τό πρῶτο καί τό κύριο– καί ὅταν, ὡς Χριστιανός, ἐπιμένω νά ζῶ μιά ζωή ἁμαρτίας. Διότι ἐδῶ ὅταν ὁμιλεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, δέν ὁμιλεῖ γιά θέμα πίστεως, ἀλλά γιά θέμα ζωῆς· «ὧν ὁ θεὸς ἡ κοιλία». Χριστιανοί ἦταν· βαπτισμένοι· ἀλλά ἡ ζωή τους ἦταν τέτοια, πού ὁπωσδήποτε δέν συμφωνοῦσε μέ τό σταυρικό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου.

Τό δεύτερο –μιά πού γιορτάζουμε αὔριο, σᾶς εἶπα, τόν ἅγιο Πέτρο, ἀρχιεπίσκοπο Ἀλεξανδρείας. Στήν ἐποχή του ἦταν ὁ Ἄρειος. Φυσικά τόν Ἄρειο τόν ἀντιμετώπισε μετά ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος. Ἀλλά ὁ ἅγιος Πέτρος, πού στίς μέρες του ἐμφανίστηκε ὁ Ἄρειος, εἶδε ἕνα ὅραμα –τό ὁποῖο μάλιστα ὑπάρχει καί σέ τοιχογραφίες. Ἐπάνω στήν Μονή μας ὑπάρχει σέ τοιχογραφία, φθαρμένη βεβαίως, σώζεται ὅμως, ὁ ἅγιος Πέτρος μέ τό ὅραμα πού βλέπει.

Τί εἶναι τό ὅραμα; Εἶδε τόν Ἰησοῦ ὡς παιδίον μ’ ἕνα χιτῶνα· σχισμένο χιτῶνα, κουρελιασμένο. Καί τότε λέει ὁ ἅγιος Πέτρος στόν Ἰησοῦ: «Κύριε, τίς σου διεῖλε τὸν χιτῶνα;», ποιός Σοῦ ’σχισε τόν χιτῶνα; Καί ἀπαντάει ὁ Κύριος: «Ὁ Ἄρειος». Ὁ Ἄρειος!... Δηλαδή ἡ αἵρεση! Ὁ Ἄρειος ὁ αἱρετικός, πού ἀρνοῦνταν τήν θεανθρώπινη φύση Του.

Βλέπετε λοιπόν τί θά πεῖ «ἐκκεντῶ», δηλαδή λογχίζω; Καί πῶς εἶναι δυνατόν –ἀφοῦ ἱστορικῶς ἕνας ἐλόγχισε μόνο· ἠθικοί αὐτουργοί δέ τό συνέδριο τῶν Ἑβραίων– πῶς εἶναι δυνατόν τώρα ὁλόκληρη ἡ γῆ νά κάνει κοπετόν, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἐκεῖνοι δηλαδή πού θά σταθοῦν σ’ ὅλη τήν γῆ, σ’ ὅλη τήν Ἱστορία, ἕως τέλος τῆς Ἱστορίας, καί ἀπό τήν ἐποχή μας φυσικά –εὔχομαι νά μήν εἶναι καί ἀπό τούς παρόντες· νά μήν εἴμαστε!...– θά Τόν δοῦν καί θά ποῦν «Ἐγώ Τόν ἐξεκέντησα τόν Ἰησοῦ.»; Εἶναι αὐτό· ἡ ἄρνηση, εἴτε ὡς πίστη εἴτε ὡς πρακτική ζωή· ὅταν ἀρνοῦμαι τόν Ἰησοῦ Χριστό.

Ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ Κύριος λέει ἀκόμη, γιατί εἶναι πολύ χαρακτηριστικό αὐτό, ὅτι τότε, ὅταν θά ἔλθει «ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ», «τότε φανήσεται τὸ σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῷ οὐρανῷ»¹⁷ , θά φανεῖ, λέει, τό σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου.

Ποιό εἶναι αὐτό τό «σημεῖον»; Εἶναι ὁ Σταυρός!... Εἶναι ἀκριβῶς τό ὄργανο ἐκεῖνο τό ὁποῖο οἱ ἀνά τούς αἰῶνας αἱρετικοί καί χλευαστές χλευάζουν· μεταξύ τῶν ὁποίων εἶναι καί οἱ Χιλιαστές, οἱ ὁποῖοι χλευάζουν τόν Σταυρό!

Ἀκόμα, θά λέγαμε, αὐτή ἡ παρουσία –προσέξτε– τοῦ παθόντος Χριστοῦ!

«Ὁ Χριστός ἀνεστήθη· εἶναι παθών;... πάσχων;...» Ὁ Χριστός εἶναι πάντα πάσχων στόν Οὐρανό, μέ τίς πληγές! Εἶναι ἐκεῖνες οἱ πληγές –ἀθεράπευτες!– εἶναι ἐκεῖνες οἱ πληγές πού ψηλάφησε ὁ Θωμάς. Εἶναι τά διάσημα τοῦ Κυρίου! Εἶναι ἐκεῖνα πού θά σταθοῦν τά πειστήρια τοῦ ποιός εἶναι ὁ Χριστός· καί ὅτι πραγματικά Αὐτός πού θά ’ρθεῖ εἶναι Ἐκεῖνος τόν Ὁποῖο «ἐξεκέντησαν». Μένουν λοιπόν οἱ πληγές· καί θά μένουν ὄχι μόνον ὅσο κρατᾶ ἡ Ἱστορία, ἀλλά καί πέρα ἀπό τήν Ἱστορία!

Θά πᾶμε παρακάτω, πρῶτα ὁ Θεός, στήν Ἀποκάλυψη, καί θά μᾶς παρουσιάσει αὐτές τίς πληγές ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης μέ μία θαυμάσια εἰκόνα, ἡ ὁποία εἶναι περίεργη. Θά δεῖ τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ ὡς «ἀρνίον», διότι θυσιάσθηκε, ἐπειδή τό ἀρνίον θυσιαζόταν, «ἐσφαγμένον» καί «ἑστηκὸς»¹⁸ . Αὐτό τό ἀντιφατικό· σφαγμένο, καί στέκεται! Μά πῶς στέκεται, ἀφοῦ εἶναι σφαγμένο; Αὐτό δείχνει ὅτι φέρει τίς πληγές, καί ταυτοχρόνως ζεῖ. Ἐκεῖνο πού θά πεῖ λίγο πιό κάτω –θά τό δοῦμε, πρῶτα ὁ Θεός, τήν ἐρχόμενη φορά– θά πεῖ ὁ Χριστός στόν Ἰωάννη: «καὶ ἐγενόμην νεκρός, καὶ ἰδοὺ ζῶν εἰμι»¹⁹.

Βλέπετε λοιπόν ὅτι οἱ πληγές μένουν! Εἶναι τά διάσημα τοῦ μεγάλου κατορθώματος τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἔσωσε μέ αὐτές τόν κόσμο, καί ταυτοχρόνως καί τά φοβερά πειστήρια –τά φοβερά!– ὅτι ἐκεῖνοι πού Τόν σταύρωσαν, μή πιστεύοντες, μέσα στήν Ἱστορία, εἶναι ὁ Ἰησοῦς, ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός τοῦ Θεοῦ.

Ἀλλά «θά Τόν δεῖ κάθε μάτι». Ναί, ἀγαπητοί μου· κάθε μάτι θά δεῖ τόν Χριστό ὅταν θά ἔλθει! Οἱ εὐσεβεῖς θά χαροῦν· οἱ ἀσεβεῖς θά κάνουν κοπετόν, θά κλαῖνε, θά ὀδύρονται. Γιά κοιτάξτε τώρα· τώρα εἶναι ἀντίστροφα τά πράγματα· ὀδύρονται οἱ εὐσεβεῖς καί ἀναμένουν τόν Κύριο καί λένε «Πότε θά ἔρθεις, Κύριε; Δέν βλέπεις πῶς βρισκόμαστε;»· καί χαίρονται οἱ ἀσεβεῖς. Εἶναι ἐκεῖνα πού εἶπε ὁ Χριστός στούς Μαθητές Του, καί τά ὁποῖα στήν πρώτη Του παρουσία ἀποτελοῦν μικρογραφία τῆς δεύτερης παρουσίας Του: «Τώρα ὁ κόσμος χαίρεται καί γελᾶ, κι ἐσεῖς κλαῖτε καί πενθεῖτε· σέ λίγο θά πενθεῖ ὁ κόσμος, θά γελᾶτε σεῖς.»²⁰ . Πόσο «σέ λίγο»; Σέ δυότρεῖς μέρες. Πέμπτη βράδυ τούς τά λέει· Κυριακή ἔφυγε τό πένθος!

Βλέπετε ὅτι αὐτά τά πράγματα δέν ἔχουν ἕναν αἰώνιο χαρακτῆρα· γιατί εἶναι τοποθετημένα μέσα στόν χρόνο. Καί ὁ χρόνος μετρᾶ, περνᾶ. Μετρᾶ ὁ χρόνος· δέν ἔχουν αἰώνιο χαρακτῆρα, νά μένουν κοκκαλωμένα. Συνεπῶς ὁ Χριστός ἔρχεται! Καί τότε οἱ εὐσεβεῖς θά χαροῦν, καί οἱ ἀσεβεῖς θά κλαῖνε.

Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, αὐτά τά ὁποῖα μᾶς σημειώνει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης στήν Ἀποκάλυψή του, μᾶς τά λέει ὡς ἑξῆς: «Καὶ τότε φανήσεται τὸ σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ τότε κόψονται πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς καὶ ὄψονται τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου» –«κόψονται», «ὄψονται»– Καί τότε, λέει, ὅλες οἱ φυλές τῆς γῆς «κόψονται», θά κάμουν κοπετόν –κλάμα!– καί θά δοῦν τόν υἱό τοῦ ἀνθρώπου «ἐρχόμενον ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς.»²¹ .

Βλέπετε, παρακαλῶ, συμφωνία τῶν εὐαγγελίων μέ τήν Ἀποκάλυψη; Δέν ὑπάρχει κανένα σημεῖο τοῦ βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως πού νά μήν συμφωνεῖ μέ τά εὐαγγέλια. Κανένα σημεῖο! Ὑπάρχει ἀπόλυτη συμφωνία στό πνεῦμα, ἐνίοτε καί στό γράμμα, μεταξύ τοῦ βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως καί τῶν τεσσάρων εὐαγγελίων.

Ἀλλά ἀκόμη ὑπάρχει καί μία δήλωση σ’ ἐκεῖνο τό ὁποῖο λέει ἐδῶ ὁ Εὐαγγελιστής, ὅτι θά ἔρθει «μετὰ τῶν νεφελῶν» τοῦ οὐρανοῦ· κλείνει ὡς ἑξῆς: «ναί, ἀμήν». Αὐτό τό «ναί, ἀμήν» εἶναι μία ἐπισφράγιση διπλῆ, λειτουργική, ἑλληνικῆς καί σημιτικῆς διαστάσεως. Τό «ναί» εἶναι ἑλληνικό· τό «ἀμήν» εἶναι σημιτικό, δηλαδή ἑβραϊκό, καί ἔχει λειτουργικό χαρακτῆρα, πού σημαίνει ὅτι ὑπάρχει μία ἐπιβεβαίωση καί μία εὐχή. Τό «ναί» θά πεῖ ναί, ἐπιβεβαίωση· τό «ἀμήν» θά πεῖ ὁμοίως ναί, ἀλλά καί ταυτόχρονα θά πεῖ εἶθε, μία εὐκτική. Δηλαδή –προσέξτε: «Αὐτό τό ὁποῖο ἔγραψα, ὡς νά λέει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης, αὐτό τό ὁποῖο ἔγραψα, ἔρχεται, ὁ Χριστός ἔρχεται, ναί, ἀμήν». Δηλαδή «ναί», ὁπωσδήποτε ἔρχεται· «ἀμήν», εἴθε γρήγορα νά γίνει. Ὑπάρχει λοιπόν αὐτό τό λειτουργικό, μ’ αὐτή τήν διπλῆ διάσταση, στίς δυό αὐτές γλῶσσες, τήν ἑλληνική καί τήν σημιτική.

Τό ἴδιο σχῆμα, κατά γράμμα, θά μᾶς τό ἀναφέρει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν Β΄ Πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή του· θά πεῖ τό ἑξῆς: «Ὁ γὰρ τοῦ Θεοῦ υἱὸς Ἰησοῦς Χριστὸς... οὐκ ἐγένετο ναὶ καὶ οὔ, ἀλλὰ ναὶ ἐν αὐτῷ γέγονεν· ὅσαι γὰρ ἐπαγγελίαι Θεοῦ, ἐν αὐτῷ τὸ ναὶ καὶ ἐν αὐτῷ τὸ ἀμὴν»²² . Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, δέν ἦρθε στόν κόσμο ναί καί ὄχι –θά πεῖ: ποιός εἶναι; τί κάνει; εἶναι ἔτσι; εἶναι ἔτσι;– ἀλλά ἦρθε ὡς ναί, καί οἱ ὑποσχέσεις Του εἶναι «ναὶ» καί «ἀμήν». Δηλαδή: ὅλα θά πραγματοποιηθοῦν• ὁ Χριστός ὅ,τι εἶπε δέν ἀλλάζει τίποτε!

Κοιτάξτε κατά πνεῦμα πῶς ταιριάζουν τά βιβλία! Κοιτάξτε! Ἐδῶ, ἀγαπητοί μου, ἕνας συγγραφέας, σέ διαφορετικό χρόνο –γιά νά μήν πῶ, κάποτε καί στό ἴδιο του τό βιβλίο– ἔχει ἀντιφάσεις· ὄχι διαφορετικοί συγγραφεῖς!

Βλέπει λοιπόν κανείς τό ἑξῆς· ὅτι αὐτό σημαίνει ὁ Χριστός, πού εἶπε «ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι»²³  καί «ἰῶτα ἓν»... Τό «ἰῶτα» (ι), τό γιώντ (i), πού χρησιμοποιοῦμε στήν Ἄλγεβρα, εἶναι τό γιῶτα τό ἑβραϊκό, αὐτό τό φοινικικό, τό σημιτικό. Ἀπό ’κεῖ εἶναι τό γιώντ, πού λέμε στήν Ἄλγεβρα· ἀπό ’κεῖ εἶναι. Εἶναι τό πιό μικρό γράμμα τοῦ ἑβραϊκοῦ ἀλφαβήτου. Ὅταν λέει «ἰῶτα ἓν» δέν θά πέσει «ἢ μία κεραία» –εἶναι ὁ τόνος ἡ κεραία – δέν θά πέσει, σημαίνει ὅτι δέν θά πραγματοποιηθεῖ. «Οὔτε ἕνα γιῶτα, οὔτε μία κεραία ἀπ’ ὅ,τι σᾶς εἶπα δέν εἶναι δυνατόν νά μήν πραγματοποιηθεῖ, δέν θά πέσει. Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ –αὐτό πού μοιάζει παράξενο καί μεγάλο– θά φύγουν ἀπό τή θέση τους· τά λόγια μου θά μείνουν.». Συνεπῶς ὁ Χριστός εἶπε: «θά ξανάρθω»! Καί ἐδῶ εἶναι ἡ ἀξιοπιστία. «Πιστὸς ὁ λόγος», λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «καὶ πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος»²⁴ . Εἶναι ἀξιόπιστος ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστός λοιπόν θά ξανάρθει!

συνεχίζεται στο επόμενο

10. Ἰωάν. 12, 47.

11 . Ζαχ. 12, 10-14.

12. Ματθ. 27, 54. Μᾶρκ. 15, 39.

13 . Λουκ. 23, 47-48.

14 . Ἀποκ. 1, 7.

15. Φιλιπ. 3, 18-19.

16 . Ἑβρ. 6, 6.

17. Ματθ. 24, 30. Πρβλ. Μᾶρκ. 14, 62.

19 . Ἀποκ. 5, 6· 12.

19 . Ἀποκ. 1, 18

20. Ἰωάν. 16, 20.

21 . Ματθ. 24, 30.

22. Β΄ Κορ. 1, 19-20.

23 . Ματθ. 24, 35.

24 . Α΄ Τιμ. 1, 15· 4, 9.