Είδαμε,
μέχρι τώρα τον τρόπο, με τον οποίο αντιμετώπισαν την πολιορκία του
bullying κάποια θύματά του. Ο Βαγγέλης, για παράδειγμα, με την
αυτοχειρία και η Μαρία με την αυτοδικία. Και βέβαια το bullying των
φαρισαίων έπαιξε τους ανάλογους υποκριτικούς του ρόλους. Τον ένα τον
έστειλε στο νεκροταφείο και την άλλη υπόδικη στο ψυχιατρείο.
Όμως
μπαίνει ένα εύλογο ερώτημα: Τι θα γινόταν αν, όχι κάποιος κοινός
θνητός, αλλά κάποιος κληρικός βρισκόταν πολιορκημένος από το bullying
της ρουφιανοκρατίας; Γιατί, δυστυχώς, υπάρχουν κάποιες μητροπόλεις, όπου
τον πρώτο λόγο στη διοίκησή τους τον έχουν, όπως φαίνεται, οι
ρουφιάνοι. Και αλίμονο στον παπά, που θα πέσει στην αδυσώπητη δυσμένειά
τους.Οπότε τους αρκεί να εφεύρουν την
οποιαδήποτε συκοφαντία και να τη σερβίρουν καταλλήλως. Ο λόγος τους
γίνεται νόμος, εξοντωτικός και αδυσώπητος. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν
επικυρώνεται με την υπογραφή του Δεσπότη. Δεδομένου ότι, σύμφωνα με το
δεσποτικό «δίκαιο» και η υπογραφή του Δεσπότη είναι νόμος. Πάνω, όχι
μόνο απ’ τους νόμους της πολιτείας, αλλά και του Ευαγγελίου ακόμη.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Ο παπα-Χριστόφορος Μουτάφης. Έντιμος
και δραστήριος κληρικός. Με τη βοήθεια των ενοριτών του και προσφορές
απ’ όλη την υφήλιο, έφερε σε πέρας σε σύντομο χρονικό διάστημα τον
περικαλλή ναό της Αγίας Βαρβάρας Αγρινίου. Γεγονός, που σκανδάλισε
βαρύτατα τους αξιότιμους ρουφιάνους. Ιδιαίτερα μάλιστα επειδή ήταν
ανυπόφορα αδέκαστος. Μέχρι σημείου, ώστε ακόμη και τα χρήματα, που
κάποιοι εργολάβοι του πρόσφεραν-κατά τα ειωθότα- ως προμήθεια να τα
διαθέτει για το έργο της ανοικοδόμησης του ναού. Γι’ αυτό και οι
ρουφιάνοι, αποφάσισαν να τον εξοντώσουν. Με ποια κατηγορία; Με καμιά!
Τους αρκούσε η υπογραφή του τότε Δεσπότη (του συχωρεμένου Θεόκλητου).
Έκαμαν σε βάρος του ανακρίσεις. Για ώρες ολόκληρες.
Και ασφαλώς δεν προέκυψε καμιά ενοχή. Σε σημείο, ώστε να ντρέπονται
να κοινοποιήσουν το ανακριτικό πόρισμα, εν ονόματι του οποίου, εντούτοις
τον παρέπεμψαν στο επισκοπικό δικαστήριο. Στο μεταξύ, για να
δημιουργήσουν ηθικό, σχετικά με το δολοφονικό τους σχέδιο, έρεισμα,
κυκλοφόρησαν σε βάρος του συκοφαντικούς λιβέλους, που δημοσιεύτηκαν στον
Τύπο και αναγνώστηκαν στις εκκλησιές. Και, επειδή στο επισκοπικό
δικαστήριο δεν τόλμησαν να τον δικάσουν, τον παρέπεμψαν στο Συνοδικό. Το
οποίο, διαπιστώνοντας τον κυκεώνα της ασυναρτησίας, τους επέστρεψε τη
δικογραφία και μάλιστα επέβαλε και πρόστιμο στη Μητρόπολη. Ενώ στο
μεταξύ οι συκοφάντες κατήγοροί του καταδικάστηκαν στα ποινικά και
διοικητικά δικαστήρια.
Παρόλα αυτά όμως δεν πτοήθηκαν. Επανήλθαν δριμύτεροι με το νέο
Μητροπολίτη (τον Σ/το κ. Κοσμά). Και, αφού και πάλι δεν μπορούσαν να
βρουν κατηγορία, δεν δίστασαν να την εφεύρουν. Διέδωσαν παντού ότι ο
παπα-Χριστόφορος έχει ανοίξει τρύπα στο παγκάρι και κλέβει το ιερό
χρήμα. Η Μητρόπολη, υιοθετώντας τη συκοφαντία αυτή και χωρίς να προβεί
σε καμιά έρευνα, αλλά τυφλά πειθόμενη «τοις κείνων ρήμασι», καθαίρεσε το
εκκλησιαστικό συμβούλιο και διόρισε παράνομα άλλο. Το οποίο με τη
συμπεριφορά του (φτυσίματα, απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, κλπ, σε βάρος
του παπά- Χριστόφορου) είχε, όπως ειπώθηκε, ως αποστολή να εξαναγκάσει
τον παπα-Χριστόφορο σε παραίτηση. Και, επειδή η πατέντα τους αυτή υπήρξε
ατελέσφορη, προχώρησαν στην παράνομη και ατιμωτική του καθαίρεση.
Για όλη αυτή την διωκτική και συκοφαντική σε βάρος του καταδρομή ο
παπα-Χριστόφορος προσέφυγε στα διοικητικά και ποινικά δικαστήρια. Και
δικαιώθηκε μεν απ’ τα διοικητικά δικαστήρια, αλλά απ’ τα ποινικά «άργειε
να’ ρθει εκείνη η μέρα», όπως θα ’λεγε και ο Σολομός. Έτσι ώστε κάποιοι
ν’ ανησυχούν μήπως και η υπόθεση μπει στο αρχείο. Επειδή, λέει μεταξύ
των κατηγορουμένων είναι και ο Μητροπολίτης. Ο οποίος, όπως
προαναφέραμε, υιοθετώντας την εναντίον του παπα-Χριστόφορυ συκοφαντία,
καθήρεσε το εκκλησιαστικό συμβούλιο αλλά και τον ίδιο απ’ την προεδρία
παράνομα και αυθαίρετα. Βέβαια, κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος
είναι αδιανόητο και αδύνατο οι Τετσέτηδες και Πολυζωίδηδες της
ανεξάρτητης Δικαιοσύνης να βάλουν μια τέτοια υπόθεση στο αρχείο.
Δεδομένου ότι το σκάνδαλο αυτό ταλανίζει για κάπου δεκαεφτά χρόνια την
κοινή γνώμη, πολύ πέραν της τοπικής κοινωνίας. Και όλοι θέλουν να
διαπιστώσουν, αν ο παπα-Χριστόφορος είναι όντως κλέφτης και ιερόσυλος ή
το καθεστώς της ρουφιανοκρατίας, ασύδοτο και αχαλίνωτο, προκειμένου να
«θύη και απολύη» κλήρο και λαό.
Ως εκ τούτου η αρχειοθέτηση μιας τέτοιας υπόθεσης δεν θα μπορούσε να
έχει και την παραμικρή έστω σχέση με την ισονομία και τη στοιχειώδη
δικαιοσύνη. Αφού θα ερχόταν σε μετωπική σύγκρουση με το κοινό περί
δικαίου αίσθημα! Δεδομένου ότι θα παραδιδόταν η τιμή και η υπόληψη ενός
έντιμου και αθώου ανθρώπου βορά στα αδηφάγα τρωκτικά της
ρουφιανοκρατίας, προκειμένου να τον κατασπαράζουν και να τον φτύνουν
κατάμουτρα, λέγοντάς του ότι είναι κλέφτης και ιερόσυλος! Και ασφαλώς
δεν θα μπορούσε να έχει καμιά σχέση με την αγιότητα, την οποία οι
δεσποτάδες αφειδώς απονέμουν εις εαυτούς και αλλήλους. Ούτε και με την
αγάπη του Χριστού, «εις τόπον και τύπον» του οποίου βαυκαλίζονται ότι
«ίστανται»…
Και ευτυχώς που ο παπα-Χριστόφορος είναι ένας πολύ σοβαρός και
φιλοσοφημένος άνθρωπος. Κάποιος άλλος όμως στην περίπτωση αυτή, θα
μπορούσε, να προβεί ακόμη και σε πράξεις αυτοχειρίας ή και αυτοδικίας.
Οπότε, όχι μόνο η κλίκα της ρουφιανοκρατίας, θα διατράνωνε τον εναντίον
του διασυρμό,αλλά και το πρώτιστα υπεύθυνο, στην περίπτωση αυτή,
κατεστημένο κάποιων κληρικών και νομικών, θα τον κατακεραύνωνε και θα
τον καταδίκαζε αμείλικτα για την απόγνωσή του ή την αποκοτιά του! Προς
δόξαν και διαιώνισιν του της ρουφιανοκρατίας. Ο μη γένοιτο!…
παπα-Ηλίας
https://papailiasyfantis.wordpress.com
e mail: papailias6391@gmail.com
