ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΕΟΡΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821 Αφιέρωμα στο μεγαλείο των Ηρώων της επαναστάσεως ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΝΕΦΕΛΗΣ (25-3-2016)

http://agonasax.blogspot.gr/2016/03/25-1821-25-3-2016_22.html

 

Έναρξη της εορτής με το τροπάριο του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου (ψάλλει η χορωδία του σχολείου μας).

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος  δ’.
Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό Κεφάλαιον, καί τοῦ ἀπ᾽ αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις· ὁ Υἱός

τοῦ Θεοῦ, Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται, καί Γαβριήλ τὴν χάριν εὐαγγελίζεται. Διό καὶ ἡμεῖς σὺν αὐτῷ τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.

Α΄ αφηγητής:          25 Μαρ­τί­ου Δι­πλή γι­ορ­τή. Μέ­ρα χα­ράς, ζω­ής, α­πο­λυ­τρώ­σε­ως και αι­σι­ο­δο­ξί­ας γι­α κά­θε Έλληνα και Χρι­στι­α­νό. Εί­ναι η με­γά­λη γι­ορ­τή της Χρι­στι­α­νο­σύ­νης. Την η­μέ­ρα αυ­τή ο Άγ­γε­λος Κυ­ρί­ου, υ­πό­σχε­ται στην αν­θρω­πό­τη­τα σω­τη­ρί­α και α­να­γέν­νη­ση. Α­ναγ­γέλ­λει τον ερ­χο­μό του Θε­αν­θρώ­που, του Σω­τή­ρα του κό­σμου.

Β΄ Αφηγητής:           Τρα­νή γι­ορ­τή η ση­με­ρι­νή, θύ­μη­ση υ­πέ­ρο­χου με­γα­λεί­ου, α­φά­ντα­στης τόλ­μης και μο­να­δι­κού θάρ­ρους. Σή­με­ρα γι­ορ­τά­ζου­με το με­γά­λο, το α­θά­να­το, το μο­να­δι­κό 21, έ­να θαύ­μα, έ­να με­γα­λούρ­γη­μα, κά­τι που μό­νο η φα­ντα­σί­α μπο­ρεί να συλ­λά­βει. Γι­α­τί το 21 εί­ναι πέ­ρα α­πό κά­θε λο­γι­κή, εί­ναι τόλ­μη­μα, εί­ναι εν­θου­σι­α­σμός, εί­ναι φω­τι­ά, μπουρ­λό­το και κα­ται­γί­δα.

Τον Πανηγυρικό  της εορτής  εκφωνεί :  ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΝΕΦΕΛΗΣ

Α΄ αφηγητής:          Με την ε­πέ­τει­ο της 25ης Μαρ­τί­ου έρ­χο­νται στη μνή­μη μας και τι­μού­με τους α­γω­νι­στές που κή­ρυ­ξαν την Ελ­λη­νι­κή Ε­πα­νά­στα­ση του 1821, ό­λους τους Έλ­λη­νες που πο­λέ­μη­σαν στα πε­δί­α των μα­χών και ό­λους ε­κεί­νους που θυ­σι­ά­στη­καν σφα­γι­ά­σθη­καν ή βα­σα­νί­στη­καν σε ό­λο το δι­ά­στη­μα του πο­λύ­χρο­νου πο­λέ­μου, της α­νε­ξαρ­τη­σί­ας, ό­πως και σε ό­λη τη δι­άρ­κει­α της Τουρ­κο­κρα­τί­ας, δηλ. α­πό την η­μέ­ρα κα­τά την ο­ποί­α έ­πε­σε η "Πό­λις" το 1453, μέ­χρι το 1821.

Ακολουθεί βίντεο με τις εικόνες των ηρώων. 

Β΄ Αφηγητής:  Η Ελ­λη­νι­κή Ε­πα­νά­στα­ση του 1821 εί­ναι ο συν­δε­τι­κός κρί­κος με την Ι­στο­ρί­α της Αρ­χαί­ας και Βυ­ζα­ντι­νής Ελ­λά­δας, γι­α­τί η Ε­θνι­κή συ­νεί­δη­ση των Ελ­λή­νων δι­α­τη­ρή­θη­κε και ε­νι­σχύ­θη­κε α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο μέ­σα στις συν­θή­κες της δου­λεί­ας 400 πε­ρί­που χρό­νι­α, με­τά την πτώ­ση του Βυ­ζα­ντι­νού Κρά­τους. Εί­ναι η ε­πα­νά­στα­ση ε­νός λα­ού που γέν­νη­σε κι' έ­θρε­ψε την ε­λευ­θε­ρί­α, ε­νός λα­ού που ξέ­ρει να ζει υ­πε­ρή­φα­να χω­ρίς τυ­ράν­νους, ε­ξευ­τε­λι­σμούς και τα­πει­νώ­σεις, αλ­λά και που ξέ­ρει να πε­θαί­νει, γι­α να υ­πε­ρα­σπί­ζει α­ξί­ες και ι­δα­νι­κά.

      Με τη πτώ­ση της πό­λης, στις 29 Μα­ΐ­ου 1453, η μαύ­ρη νύ­κτα της σκλα­βι­άς κά­λυ­ψε τον ε­θνι­κό  μας ο­ρί­ζο­ντα. Η ελ­πί­δα ό­μως και η πί­στη γι­α την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση δεν έ­σβη­σαν ποτέ α­πό τις καρ­δι­ές των Ελ­λή­νων. Έ­μει­ναν κρυμ­μέ­νες στα στή­θη τους. Έ­γι­ναν τρα­γού­δι και ύ­μνος, που τον έ­ψελ­ναν σι­γα­νά τα χεί­λη του ρα­γι­ά στην Πα­να­γι­ά:

   Η ελπίδα για απελευθέρωση αποτυπώνεται και στο δημοτικό τραγούδι

 «Της Αγιάς Σοφιάς».

Απαγγελία ποιήματος «Της Αγιάς Σοφιάς».

Α΄ Αφηγητής:          Τε­τρα­κό­σι­α ο­λό­κλη­ρα χρό­νι­α υπομένουν οι Έλληνες τον α­βά­στα­χτο ζυ­γό της τυ­ραν­νί­ας. Τε­τρα­κό­σι­α χρό­νι­α υ­πο­μέ­νουν ύ­βρεις, τα­πει­νώ­σεις και ε­ξευ­τε­λι­σμούς. Δεν έ­πα­ψαν όμως πο­τέ να ορ­γα­νώ­νουν την α­ντί­στα­ση και τον πό­λε­μο κα­τά των κα­τα­κτη­τών. Τα έ­νο­πλα τμή­μα­τα των Κλε­φτών και Αρ­μα­το­λών α­πο­τε­λού­σαν το μα­χό­με­νο στρα­τό της Ελλάδας. Οι δά­σκα­λοι του γέ­νους, α­πό τον Αγ. Κο­σμά τον Αι­τω­λό και το Ρή­γα Φε­ραί­ο μέ­χρι τον α­πλό Πα­πά του χω­ρι­ού και τον Κα­λό­γε­ρο, που δί­δα­σκαν τα Ελ­λη­νι­κά γράμ­μα­τα στο Κρυ­φό Σχο­λει­ό, τό­νω­ναν το Ε­θνι­κό φρό­νη­μα και προέ­τρε­πα­ν το λα­ό να ε­πα­να­στα­τή­σει και να δι­ώ­ξει τον δυ­νά­στη. Τέ­τοι­ες ε­ξε­γέρ­σεις μι­κρές και με­γά­λες έ­γι­ναν πολ­λές. Ξε­πέ­ρα­σαν τις 150, χω­ρίς ό­μως να φέ­ρουν το "πο­θού­με­νο αποτέλεσμα". Α­πο­φα­σι­στι­κό ρό­λο στην προ­ε­τοι­μα­σί­α γι­α την α­πο­τε­λε­σμα­τι­κή ε­ξέ­γερ­ση του ελ­λη­νι­κού Έ­θνους έ­παι­ξε και η δρά­ση της Φι­λι­κής Ε­ται­ρί­ας. Το ποίημα «Ο Δήμος και το καριοφίλι του » του  Αριστοτέλη Βαλαωρίτη περιγράφει τη σκληρή ζωή των κλεφτών και την αγάπη τους για τ’ άρματά τους που δεν τα αποχωρίζονταν ποτέ.

Τραγούδι «Ο Δήμος και το καριοφίλι του ».

Β΄ Αφηγητής:           Έλ­λη­νας και σκλα­βι­ά εί­ναι δύ­ο πρά­γμα­τα τε­λεί­ως α­ντί­θε­τα, τε­λεί­ως α­συμ­βί­βα­στα. Η Ελ­λη­νι­κή ψυ­χή δεν ζει, δεν εί­ναι δυ­να­τόν να ζή­σει πο­τέ σκλα­βω­μέ­νη. Το αί­μα το Ελ­λη­νι­κό εί­ναι προ­ο­ρι­σμέ­νο να κυ­λά σε φλέ­βες αν­θρώ­πων ε­λεύ­θε­ρων. Γι' αυ­τό α­κρι­βώς οι ρα­γι­ά­δες των τε­τρα­κο­σί­ων χρό­νων πή­ραν τη με­γά­λη α­πό­φα­ση: Λευ­τε­ρι­ά ή Θά­να­τος.

 Τρα­γου­δά­ει ο Ρή­γας Φε­ραί­ος:

"Κα­λύ­τε­ρα μι­ας ώ­ρας ε­λεύ­θε­ρη ζω­ή

πά­ρα σα­ρά­ντα χρό­νι­α σκλα­βι­ά και φυ­λα­κή."

            Ναι, τη με­γά­λη την α­πό­φα­ση την πή­ραν, να ε­λευ­θε­ρω­θούν ή να πε­θά­νουν.

     Το ίδιο ποθεί και το μι­κρό Ελ­λη­νό­που­λο,  γι­α­τί η πε­ρή­φα­νη ψυ­χή του εί­ναι προ­ο­ρι­σμέ­νη να ζει ε­λεύ­θε­ρη και πε­ρή­φα­νη.

Απαγγελία ποιήματος «Το Ελληνόπουλο» του Βίκτωρος Ουγκώ σε μετάφραση Κωστή Παλαμά.

Α΄ Αφηγητής:          Οι Έλ­λη­νες άρ­χι­σαν τον πό­λε­μο του 1821 ο­λι­γά­ρι­θμοι, σχε­δόν ά­ο­πλοι χω­ρίς ορ­γα­νω­μέ­νο και πει­θαρ­χη­μέ­νο στρα­τό. Έ­πρε­πε να πο­λε­μή­σουν ε­να­ντί­ον ε­νός α­ντι­πά­λου ι­σχυ­ρού, την Ο­θω­μα­νι­κή αυ­το­κρα­το­ρί­α, η ο­ποί­α δι­έ­θε­τε έ­να στρα­τό άρ­τι­α ε­ξο­πλι­σμέ­νο και πο­λυ­ά­ρι­θμο. Εν τού­τοις οι Έλ­λη­νες του 1821 φά­νη­καν ι­σχυ­ρό­τε­ροι των Τούρ­κων. Εμ­ψυ­χω­μέ­νοι α­πό την ι­δέ­α του χρέ­ους προς την πα­τρί­δα νί­κη­σαν την υ­λι­κή δύ­να­μη, την ο­ποί­α δι­έ­θε­ταν οι Τούρ­κοι. Ξε­ση­κώ­θη­καν μι­α χού­φτα ά­ο­πλοι ρα­γι­ά­δες ν' α­ντι­με­τω­πί­σουν μι­α πα­νί­σχυ­ρη αυ­το­κρα­το­ρί­α. Ποι­ος δεν θα χα­ρα­κτή­ρι­ζε την πρά­ξη αυ­τή ως πα­ρα­φρο­σύ­νη και ποι­ος δεν θα ή­ταν βέ­βαι­ος ό­τι έκ­βα­ση ό­λων αυ­τών θα ή­ταν ο α­φα­νι­σμός των ρα­γι­ά­δων; Ο Κολοκοτρώνης στα Απομνημονεύματά του αναφέρεται σε αυτό τον ενθουσιασμό και την ομοψυχία των Ελλήνων.

Ανάγνωση αποσπάσματος από τα Απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη.

           

Β΄ Αφηγητής:           Η Ε­πα­νά­στα­ση α­πό την Πε­λο­πόν­νη­σο γρή­γο­ρα εξα­πλώ­θη­κε σε ο­λό­κλη­ρη την υ­πό­δου­λη Ελ­λά­δα. Στα Νη­σι­ά, την Κρή­τη, την Στε­ρε­ά, την Εύ­βοι­α, την Θεσ­σα­λί­α, την Ή­πει­ρο και την Μα­κε­δο­νί­α οι Έλ­λη­νες ε­πα­να­στα­τούν, πο­λε­μούν ά­φο­βα, πο­λε­μούν θαρ­ρα­λέ­α. Εί­ναι ά­ξι­οι α­πό­γο­νοι των πο­λε­μι­στών του Μα­ρα­θώ­να και της Σα­λα­μί­νας. Έ­χουν συ­ναί­σθη­ση ό­τι εί­ναι συ­νε­χι­στές της Ελ­λη­νι­κής πα­ρα­δό­σε­ως· α­γω­νί­ζο­νται και πε­θαί­νουν γι­α να τη δι­α­τη­ρή­σουν ψη­λά, α­μό­λυ­ντη και κα­θα­ρή, ό­πως την πα­ρέ­λα­βαν α­πό τους προ­γό­νους τους. Γί­νο­νται ή­ρω­ες και μά­χο­νται α­ψη­φώ­ντας το θά­να­το, με μο­να­δι­κό όραμα τη λευ­τε­ρι­ά.

"Γι­α­τί θέ­λει α­ρε­τή και τόλ­μη η ε­λευ­θε­ρί­α"

Με τα δύ­ο αυ­τά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της Ελ­λη­νι­κής φυ­λής δη­μι­ουρ­γεί­ται μι­α νέ­α ε­πο­χή, μι­α νέ­α δό­ξα, μι­α νέ­α φω­τει­νή σε­λί­δα στην ι­στο­ρί­α της αι­ώ­νι­ας Ελ­λά­δας. Εί­ναι το α­θά­να­το '­21, το με­γα­λούρ­γη­μα της Ελ­λη­νι­κής φυ­λής, η δό­ξα και το καύχημά μας.

Τραγούδι «Εις Σάμον» του Ανδρέα Κάλβου.

Α΄ Αφηγητής: Η κα­τά­λη­ψη της Τριπο­λι­τσάς, η θυ­σί­α του Δι­ά­κου στην Αλαμάνα, η κα­τα­στρο­φή της Στρα­τι­άς του Δρά­μα­λη στα Δερ­βε­νά­κι­α και η αντίσταση του Οδυσσέα Ανδρούτσου στο Χά­νι της Γρα­βι­άς, α­πο­τέ­λε­σαν γε­γο­νό­τα, τα ο­ποί­α ε­δραί­ω­σαν την πί­στη στη δύ­να­μη των Ελ­λή­νων και χα­λύ­βδω­σαν την θέ­λη­ση τους γι­α την ε­λευ­θε­ρί­α. Κάθε γεγονός προβάλλει τον ηρωισμό και την αυτοθυσία των πρωταγωνιστών που αποτελούν τα υγιή μας πρότυπα.

   

Αναφορά στους Ήρωες

1^ο παιδί: Παπαφλέσσας: Ο ηρωισμός και η θυσία του Παπαφλέσσα στο Μανιάκι εντυπωσίασε τόσο πολύ τον Ιμπραήμ που απέδωσε τιμές στο νεκρό ήρωα. Ήταν κληρικός, πολιτικός και αγωνιστής και μυήθηκε στην Φιλική εταιρία το 1818.  Το τέλος του Παπαφλέσσα ήταν ένας ηρωικός θάνατος. Δίκαια τον είπαν μπουρλοτιέρη, πυρπολητή των ψυχών. Χωρίς αυτόν ίσως να μην άναβε η επαναστατική φλόγα. Ξετρέλαινε τους ενθουσιασμένους, παρέσερνε τους διστακτικούς και πολεμούσε τους ενάντιους.

Στη μάχη στο Μανιάκι βρήκε το θάνατο προβάλλοντας ηρωική αντίσταση μαζί με τους λίγους άνδρες που του είχαν απομείνει. Σύμφωνα με την ιστορία, ο Ιμπραήμ ζήτησε να βρουν το νεκρό σώμα του Παπαφλέσσα και, όταν το βρήκαν, τους διέταξε να τον στήσουν σε μια βελανιδιά. Τότε ο Ιμπραήμ πλησίασε το νεκρό Παπαφλέσσα και τον φίλησε στο μέτωπο σε ένδειξη αναγνώρισης, γενναιότητας και ανιδιοτελούς θάρρους.    (προβολή βίντεο)

Τραγούδι «Παπαφλέσσας».

2^ο παιδί: Μάρκος Μπότσαρης: Ο Μάρκος Μπότσαρης για χάρη της ενότητας των αγωνιστών σκίζει το έγγραφο της αρχιστρατηγίας που του χορήγησε η κυβέρνηση, λέγοντας : «κανείς αυτή την ώρα δεν έχει ανάγκη από αξιώματα, αυτά κερδίζονται στη μάχη». Ήταν στρατηγός, ήρωας της επανάστασης και καπετάνιος των Σουλιωτών. Το 1814 έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρίας και βρέθηκε μεταξύ των υπερασπιστών του Μεσολογγίου. Στην Α΄ πολιορκία πήρε τον τίτλο του αρχιστράτηγου, γεγονός που προκάλεσε την αντιζηλία των άλλων οπλαρχηγών.  Αυτό  εξόργισε τον Μπότσαρη, ο οποίος  έσχισε το χαρτί του διορισμού του…  Η μεγαλοπρεπής αυτή πράξη αποδεικνύει την ανιδιοτέλειά του και την αγάπη για την πατρίδα. Στη μάχη στο Κεφαλόβρυσο μια τουρκική σφαίρα τον άφησε νεκρό. Οι Σουλιώτες μεταφέροντας το νεκρό ήρωα προς το Μεσολόγγι, όπου τελικά τον ενταφίασαν, σταμάτησαν για λίγο στη Μονή Προυσού, όπου βρισκόταν ο Καραϊσκάκης. Αυτός τον ασπάστηκε λέγοντας: «Άμποτε ήρωα, Μάρκο, κι εγώ από τέτοιο θάνατο να πάω».

  

3^ο παιδί: Κων. Κανάρης: Ο Κωνσταντίνος Κανάρης ξεπέρασε σε ηρωισμό κάθε άλλο ήρωα διακινδυνεύοντας τη ζωή του στη θάλασσα. Χαρακτηριστικά είπε στον εαυτό του κατά την πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας «Απόψε Κωνσταντή θα πεθάνεις για την Ελλάδα». Ο Κανάρης αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους ήρωες της ελληνικής επανάστασης του 1821, κατορθώνοντας μέσω της πυρπόλησης της τουρκικής ναυαρχίδας να προκαλέσει τον θαυμασμό ολόκληρης της Ευρώπης για τη μικρή Ελλάδα που αντιμαχόταν τον τουρκικό ζυγό. Γεννήθηκε στα Ψαρά. Το θάρρος και η τόλμη του, που ξεχώριζαν, έμειναν ιδιαίτερα γνωστά από το μεγάλο ανδραγάθημά του να πυρπολήσει την τουρκική ναυαρχίδα του πασά Καρά Αλή στη Χίο τον Ιούνιο του 1822 ως αντίποινα για τη σφαγή στο νησί. Η προσπάθεια στέφθηκε με επιτυχία και 2000 Οθωμανοί βρήκαν τραγικό θάνατο εκείνη τη νύχτα.  Η φήμη του ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα και ξένοι λογοτέχνες και συγγραφείς, όπως ο Βίκτωρ Ουγκώ και ο λόρδος Βύρων, ανέδειξαν την ηρωική του στάση.

4^ο παιδί: Γ. Καραϊσκάκης: Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης από πολύ μικρός άρχισε να πολεμά τον εχθρό  σε αναρίθμητες μάχες. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στις πιο κρίσιμες φάσεις του Αγώνα και δεν επέτρεψε στη διχόνοια και τις προσωπικές φιλοδοξίες να υπονομεύσουν την Επανάσταση. Άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία σαράντα πέντε ετών, ανήμερα της γιορτής του ζητώντας από όλους να του ορκιστούν ότι θα συνεχίσουν τον αγώνα μετά το θάνατό του.

5^ο παιδί: Αθ. Διάκος: Η γενναία αντίσταση του Αθανασίου Διάκου στην Αλαμάνα κοντά στις Θερμοπύλες αναβίωσε το ηρωικό «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ» του Λεωνίδα. Όταν οι Τούρκοι του ζήτησαν να αλλάξει την πίστη του εκείνος απάντησε με θάρρος: «ΕΓΩ ΓΡΑΙΚΟΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΓΡΑΙΚΟΣ ΘΕ Ν’ ΑΠΟΘΑΝΩ»!   

(απαγγελία αντίστοιχου ποιήματος)

            Δεν έ­μει­νε γω­νι­ά της Ελ­λη­νι­κής γης, που δεν γνώ­ρι­σε τη δό­ξα. Δεν έ­μει­νε σπι­θα­μή της που δεν βά­φτη­κε με αί­μα. Οι πέ­τρες και οι βρά­χοι, τα ρυ­ά­κι­α και οι βρυ­σού­λες, οι μυρ­τι­ές και τα θυ­μά­ρι­α έ­μει­ναν οι αι­ώ­νι­οι μάρ­τυ­ρες της λεβεντιάς και της θυσίας τους. Το Με­σο­λόγ­γι, αυτό το «αλωνάκι», όπως το αποκαλεί ο Σολωμός, εί­ναι και θα εί­ναι πά­ντα το σύμ­βο­λο της αν­δρεί­ας, της α­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τας και του θάρ­ρους. Αυ­τοί οι ε­λεύ­θε­ροι πο­λι­ορ­κη­μέ­νοι δεν ή­ταν α­πλώς άν­θρω­ποι ού­τε ή­ρω­ες, έ­γι­ναν υ­πε­ράν­θρω­ποι, α­φού ξε­πέ­ρα­σαν κά­θε αν­θρώ­πι­νο ό­ρι­ο. Μή­πως το Σού­λι δεν εί­ναι κό­σμη­μα και πε­τρά­δι α­τί­μη­το στο δι­ά­δη­μα της Πα­τρί­δας μας; Ο χο­ρός του Ζα­λόγ­γου από τις αδούλωτες Σουλιώτισσες θα μεί­νει γι­α πά­ντα το σύμ­βο­λο της α­ρε­τής.

Τραγούδι «Η Λεβεντιά»

Α΄ Αφηγητής:          Η ε­πα­νά­στα­ση του 1821 εί­ναι το σπου­δαι­ό­τε­ρο γε­γο­νός στην ι­στο­ρί­α της Νε­ώ­τε­ρης Ελ­λά­δας. Ή­ταν έρ­γο ο­λό­κλη­ρου του Ελ­λη­νι­κού λα­ού. Οι Έλ­λη­νες πο­λέ­μη­σαν για τού Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία. Τα δύο αυτά ιδανικά έ­νω­ναν τους Έλ­λη­νες. Δυ­στυ­χώς ό­μως οι ξέ­νες ε­πιρ­ρο­ές, οι ε­γω­ι­σμοί και τα μι­κρο­συμ­φέ­ρο­ντα δί­χα­ζαν πολ­λές φο­ρές τους Έλ­λη­νες και βο­η­θού­σαν τον ε­χθρό. Έ­τσι "η δι­χό­νοι­α η δο­λε­ρή", λί­γο έ­λει­ψε να φέ­ρει την κα­τα­στρο­φή και να ο­δη­γή­σει σε α­πο­τυ­χί­α την ε­πα­νά­σταση. Ας ακούσουμε τις συμβουλές του πιο αγνού πατριώτη, του στρατηγού Μακρυγιάννη, που απευθύνονται και σε εμάς τους νεότερους Έλληνες.

Ανάγνωση αποσπάσματος από τα Απομνημονεύματα του στρατηγού Μακρυγιάννη.

Β΄ Αφηγητής:           Τε­λι­κά ο πό­λε­μος των Ελ­λή­νων γι­α την α­νε­ξαρ­τη­σί­α τους κα­τέ­λη­ξε στην δι­ε­θνή α­να­γνώ­ρι­ση της α­νε­ξαρ­τη­σί­ας της Ελ­λά­δας με το πρω­τό­κολ­λο του Λον­δί­νου στις 22 Ι­α­νου­α­ρί­ου 1830. Ο Κα­πο­δί­στρι­ας έγινε ο πρώτος Κυ­βερ­νή­της της Ελ­λά­δας και συ­νέ­βα­λε καθοριστικά στη θε­με­λί­ω­ση του Νέ­ου Ελ­λη­νι­κού κρά­τους. Αποτελεί το ύψιστο υπόδειγμα ανιδιοτελούς πολιτικού που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα στη νεότερη ιστορία της

Ανάγνωση αποσπάσματος από τα απομνημονεύματα του γραμματέα του Καποδίστρια Νικολάου Δραγούμη.

Α΄ Αφηγητής:          Ευ­λα­βείς προ­σκυ­νη­τές λοι­πόν κι εμείς σή­με­ρα μπρο­στά στους τά­φους των α­θα­νά­των νε­κρών μας, υ­ψώ­νου­με με ευ­γνω­μο­σύ­νη το νου και τη καρ­δι­ά μας στους ε­λευ­θε­ρω­τές, τους ή­ρω­ες και μάρ­τυ­ρες των α­γώ­νων του 1821.

Τους α­τε­νί­ζου­με με υ­πε­ρη­φά­νει­α, γι­α­τί κρα­τή­σα­με μέ­χρι τώ­ρα αυ­τά που μας πα­ρέ­δω­σαν και τους υ­πο­σχό­μαστε να εί­μα­στε έ­τοι­μοι και στο μέλ­λον να υ­πο­στού­με κά­θε θυ­σί­α, γι­α να υ­πε­ρα­σπιστού­με τα ό­σι­α και τα ι­ε­ρά της φυ­λής μας. Υποσχόμαστε να δι­α­τη­ρή­σου­με ελεύθερη κά­θε σπι­θα­μή της Ελλάδος μας ενάντια σε κάθε ύπουλο εχθρό, γιατί ακόμα και σήμερα 195 χρόνια μετά από τους αγώνες του 1821, η δόλια πατρίδα μας βρίσκεται σε έναν πόλεμο το ίδιο, ίσως και περισσότερο εξοντωτικό από εκείνον. Βάλθηκαν τα θεριά να κάμψουν το ηθικό μας, να σύρουν ταπεινωμένο επαίτη την Ελλάδα μας στα κατώφλια των ισχυρών… Όμως ΌΧΙ! Από τα βάθη των χρόνων, από την αρχή της ιστορίας, έτσι γεννηθήκαμε, να αγωνιζόμαστε για το δίκαιο, για την τιμή και την ελευθερία μας. Ας φανούμε λοιπόν αντάξιοι των προγόνων μας.

-ΤΙΜΗ  ΚΑΙ ΔΟΞΑ  ΣΤΟΥΣ   ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ  ΚΑΙ ΑΦΑΝΕΙΣ ΗΡΩΕΣ  ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ  1821  –  ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΑΥΤΩΝ!!!

-ΖΗΤΩ ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ 1821

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τά νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε. Ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσα τό κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον, ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε νύμφη ἀνύμφευτε.

ΕΘΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ