Επιστολή προς τον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, ''Αν σιωπήσουν οι πατέρες, εμείς οι λαϊκοί θα πάρουμε τη θέση''
(Σημ.δ. Η
επιστολή αυτή που ήδη παρεδόθη εις χείρας του μητροπολίτου
Θεσσαλονίκης, μας απεστάλη μέσω της ηλεκτρονικής μας διεύθυνσης με την
παράκληση της δημοσιεύσεως.)
Θεσσαλονίκη, 8 Μαρτίου 2017
Προς
Τον Παναγιώτατο Μητροπολίτη
Θεσσαλονίκης
κ. Άνθιμο
Παναγιώτατε,
Πληροφορήθηκα με ανάμεικτα συναισθήματα τις ποινές που επιβάλατε στους πατέρες Θεόδωρο Ζήση και Νικόλαο Μανώλη.
Από την μία ένιωσα μεγάλη θλίψη διαβάζοντας το είδος των ποινών και από
την άλλη χαρά διότι είδα δύο ζωντανά παραδείγματα ασυμβίβαστων
Χριστιανών με τον αμαρτωλό και πτωτικό κόσμο μας, που εκουσίως
θυσιάζονται προκειμένου να ομολογήσουν Χριστό, την μόνη οδό σωτηρίας.
Προσπαθώ
πίσω από τον θόρυβο που δημιουργείται και την συναισθηματική φόρτιση
που μου προκαλεί η επιβολή αυτών των ποινών, να λάβω ενίσχυση
αναλογιζόμενος παρόμοιες περιπτώσεις ιερέων ή μοναχών που έδωσαν την
μαρτυρία της πίστεώς μας χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες της
μαρτυρίας τους αυτής, όπως ο Άγιος Θεόδωρος Στουδίτης. Γνωρίζετε,
Παναγιώτατε, κάποιον εργάτη του Χριστού που ενώ συκοφαντήθηκε, διώχθηκε,
φυλακίστηκε, ή εξορίστηκε, για χάρη Εκείνου που εκουσίως ανέβη εις τον
Σταυρό, η ιστορία να μην τον αποκατέστησε ως φίλο του Χριστού και να μην
θεώρησε το όνομά του άξιον μνημονεύσεως; Από την άλλη, δυστυχώς,
γνωρίζουμε πατριάρχες και επισκόπους οι οποίοι ενώ συκοφάντησαν,
εδίωξαν, φυλάκισαν εξόρισαν ή εφόνευσαν ομολογητάς της πίστεώς μας, η
ιστορία τους τοποθέτησε στους εχθρούς του Χριστού και θεώρησε το όνομά
τους άξιον αποστροφής, όπως τους πατριάρχες Ιωάννη Βέκκο και Ιωάννη
Καλέκα.
Αλλά
και αν ακόμη οι πατέρες που τόσο αυστηρά τιμωρήσατε σιωπήσουν, και αν
οι ελάχιστες φωνές των ιερέων και μοναχών που ακόμη σαλπίζουν λόγο κατά
του δαιμονικού οικουμενισμού παύσουν, να γνωρίζετε ότι εμείς οι λαϊκοί
θα πάρουμε την θέση τους. Οπότε, εφόσον θεωρείτε ως εχθρό της Μίας Αγίας
Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, τους πατέρες Θεόδωρο Ζήση και
Νικόλαο Μανώλη, πρέπει ομοίως να θεωρήσετε ως εχθρούς και εμάς τους
λαϊκούς που αποστρεφόμαστε τα οικουμενιστικά ανοίγματα των ποιμένων προς
τους ετεροδόξους και τους αλλοθρήσκους, ένεκα δήθεν της αγάπης. Τι
κρίμα όμως αυτή η ‘αγάπη’
που ρέει άφθονη προς τους ετεροδόξους και αλλοθρήσκους, να εξαφανίζεται
απέναντι στους ομόδοξους όταν αυτοί κηρύττουν την αλήθεια; Και να
εμφανίζεται μόνον ο βαρύς πέλεκυς της τιμωρίας! Ας είναι όμως. Πάντοτε η
Ορθοδοξία έτσι λαμπρύνεται. Με την θυσία αθώων, κατά το πρότυπο του
αρχηγού και τελειωτού της πίστεώς μας, τον Οποίον Αρχιερείς κατεδίκασαν.
Αποτελεί δε παράδειγμα και για εμάς τους τιποτένιους, τα σκύβαλα, για
το πώς πρέπει να ομολογήσουμε την μοναδικότητα της Ορθοδοξίας μας όταν
έρθει και η δική μας ώρα. Πιστεύω ακράδαντα ότι παρότι καταντήσαμε άχθος
αρούρης, όταν ζητήσουμε με δάκρυα ενίσχυση από τον Δεσπότη Χριστό και
εμάς θα αξιώσει να δώσουμε την ίδια ομολογία.
Εδώ,
η αγιοτόκος πατρίδα μας αιμορραγεί καθημερινά. Για παράδειγμα έχουν
μπει στα σχολεία λύκοι βαρείς οι οποίοι, πλην του ότι στο μάθημα των
θρησκευτικών διδάσκουν την οικουμενιστική πανθρησκεία, λύσσαξαν να
οδηγήσουν τα παιδιά μας στην διαστροφή και την πορνεία μέσα από τις
«έμφυλες ταυτότητες» που θα διδαχθούν, χωρίς παρακαλώ να έχω, κατά τον
υπουργό παιδείας, δικαίωμα ως γονέας να κρατήσω τα παιδιά μου στο σπίτι
εκείνες τις ημέρες(!). Δηλαδή σαν να λέει ο υπουργός, θες δεν θες,
γονέα, τα παιδιά σου θα αποδεχθούν την αλλαγή φύλου ή την ομοφυλοφιλία ή
άλλες διαστροφές ως κάτι το φυσιολογικό, το αποδεκτό! Και ενώ θα
επιθυμούσαμε σ’ αυτόν τον πόλεμο (γιατί πόλεμος είναι και αυτός) να
δούμε μπροστάρη τον Δεσπότη μας, ο Δεσπότης μας μπροστά και εμείς οι
γονείς κοντά του, δίπλα του, μαζί του, έως πτώσεως μέχρι ο υπουργός
παιδείας να ακυρώσει την εντολή του αυτή, εσείς στρέφετε τα πυρά σας
στον π. Θεόδωρο Ζήση και στον π. Νικόλαο Μανώλη διότι ενοχλεί ο λόγος
τους κάποια ισχυρά πρόσωπα (οι δοκούντες στύλοι είναι). Μας λυπήσατε
βαθύτατα, Παναγιώτατε. Μας λυπήσατε διότι προτιμάτε να γίνεστε αρεστός
στους άρχοντες του παρόντος αιώνος του απατεώνος, παρά στον Ένα άρχοντα
του μέλλοντος αιώνος. Αλλά και αν δεν φροντίζετε εσείς, ο επίσκοπός μας,
για εμάς, έχουμε την βεβαιότητα ότι φροντίζουν για εμάς οι Άγιοι.
Παναγιώτατε
να είστε βέβαιος ότι, όσο και αν το τέρας του μασονικού οικουμενισμού
φαντάζει σήμερα φοβερό και ανίκητο, στο τέλος θα νικήσει ο Χριστός. Θα
νικήσει το Αρνίον και όχι το θηρίον. Μην έχετε καμίαν αμφιβολία περί
αυτού. Γι’ αυτό υπομένουμε σήμερα την θλίψη του πειρασμού, και
αναθέτοντας την πάσαν ελπίδα μας στην Υπεραγία Θεοτόκο, προσδοκούμε την
νίκη της Ορθοδοξίας μας κατά της παναιρέσεως του σατανικού
οικουμενισμού.
Με σεβασμό
Ανδρέας Μπουλάκης
